tag:blogger.com,1999:blog-19592611992504366972024-03-13T06:50:26.387-04:00روز به روز ، همراهِ زندگیUnknownnoreply@blogger.comBlogger597125tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-41267224724551641602020-02-12T08:02:00.000-05:002020-02-12T08:02:37.448-05:00اگر قبلا اینجا رو میخوندین که احتمالش هست و اگر الان این پست رو میخونین که احتمالش خیلی کمه، خواستم بگم که من در تلگرام باز مینوبسم.<br />
<a class="settings_modal_username_link" href="https://t.me/ptroozberooz" ng-bind="'https://t.me/' + chatFull.chat.username" ng-click="shareLink($event)" ng-href="https://t.me/ptroozberooz" style="background: 0px 0px rgb(255, 255, 255); box-sizing: border-box; cursor: pointer; font-family: Tahoma, sans-serif, Arial, Helvetica; font-size: 13px; text-decoration-line: none;" target="_blank">https://t.me/ptroozberooz</a><br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-74131726940368855262018-03-30T18:17:00.005-04:002018-03-30T18:17:59.123-04:00<div style="text-align: right;">
</div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">تایمر را برای
بیست دقیقه گذاشتم و خوابیدم. وقتی بین روز، فرصت یا نیاز به استراحت دارم، بیست
دقیقه ایست و بدنم بخوبی به این زمانبندی عادت کرده. بیست دقیقه خستگیم را در
میبرد. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">تایمر تمام شد و
زنگ زد. فکر کردم که روز تعطیل و آسانیست و میتوانم بیشتر استراحت کنم. قطع کرد و
دوباره چشمهایم را بستم. فکر کردم که بون تایمر شاید زیاد بخوابم و شب خوابم نبرد.
میانه های عصر بود. ولی هنوز خوابیدم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">تایمر زنگ زد.
بیدار شدم. بار قبل را خواب دیده بودم. تایمر یکبار در خواب من را بیدار کرد</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم بنویسم که برای اولین بار، در خواب، از خواب بیدار شدم.
راستی که کدام خواب است و کدام بیداری؟ </span></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-75894518443339689002017-09-05T12:15:00.004-04:002017-09-05T14:11:49.861-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">وبلاگ را ورق زدم
بدنبال هشت سال پیش که همینجایی بودم که امروز بودم. میدانستم که از صبح اولین روز
رفتن روشی به مدرسه ی راهنمایی نوشته
بودم. خودم را، نوشته ام پیدا کردم. چه خوب </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بود که اینقدر از خودم مینوشتم اون روزها. باز هم می نویسم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><a href="http://pt-roozberooz.blogspot.ca/2009/09/blog-post_08.html">هشت سال پیش در این روز، چنین بودم </a></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">خودم را با هشت
سال پیشم مقایسه میکنم. موشی، راهش دورتر است. باید پیاده و با اتوبوس برود. همراهش تمرین کردیم رفتن و آمدن را. اطمینان میکنم و دلم را قرص، که به سلامت می
رود و میاید.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">به او هم گفتم که
روز اول همراهش خواهم رفت در حالی که حتی اپسیلونی هیجان و بی تابیش از روشی کمتر
نبود، به راحتی پذیرفت. گفتم که میخواهم با سیستم ورود و خروج به مدرسه آشنا شوم.
قبول کرد. میدانست که به این درخواست از نگرانی نمی آید و بخاطر دانستن بیشتر است.</span><br />
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">دم در که خداحافظی
کردیم و رفت در ساحتمان بزرگ و ناشناخته ی جدید، با قدم هایی محکم، یک دوری اطراف
مدرسه زدم، خدا رو برای نعمت هایش شکر کردم که بچه ها به سلامت بزرگ میشوند و من و
بابایی هم همینطور، شکر که در کنار هم روزها را رو به جلو میگذرانیم. گریه نکردم. لرزشی
در گلو که بلد بودم چطور کنترلش کنم.</span><br />
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"> بغض و حیرت از گذر زمان و فکر و نگرانی از
آینده باز آمدند. این مورچه های خستگی ناپذیر. یاد گرفته ام که چطور متفرقشان گنم.
بزرگتر شده ام. این را میدانم و برایش سپاس گزارم. دخترکان بزرگتر شده اند و برایش
قدردانم. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">باید بنویسم از
روز ها، روز به روز زندگی. از شروع ها و خاتمه ها، بودن ها و نبودن ها. از آنچه که
بیرون از من در گذر است و آنچه در من میگذرد. بخوبی میدانم که در این گذر است که
من خودم را میابم و میشناسم. همان چیزی که برایش به این زندگی پا گذاشته ام. باید
بنویسم. می نویسم.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-18566221140842640212017-04-17T19:57:00.002-04:002017-04-17T22:26:44.839-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">داور مسابقه ی
موسیقی، آدم خیلی جالبی بود. ار آن آدمهای زندگی کرده و پخته که میشد ساعت ها
بشینی و به حرف هایش گوش کنی. برای هر چیزی قصه ای داشت. خودش گفت که قصه گوست. و
خوب گفت به شرکت کننده های مسابقه، که خوب و درست حواندن مهم است ولی اصل ماجرا
اینست که وقتی قطعه ای را اجرا میکنی، قصه ای را میگویی و در آن قصه پبامی را
میرسانی. پیامی را از نسلی به نسلی، از فرهنگی به فرهنگی و از آدمی به آدمی. خیلی
دوستش داشتم. برای هر شرکت کننده با چنان حضور
و دقتی وقت میگذاشت که گویی در همه زندگی همین اوست و موسیقی اجرا شده و اجرا کننده اش.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بین راهنمایی
هایی که به بچه ها میکرد، حرف جالبی زد. گفت که پایان هر خط شعر مهمه. هر خط شعر
باید ما رو به جایی ببره. نباید رها بشه. باید هدف و مقصدی داشته باشه. میگفت که
خواننده مسیول رسوندن نت و صدا به اون مقصده و بعد از اون، بیت بعد و بیت بعد، تا
یک ترانه و یک قصه کامل بشه.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">من با خودم تصور
میکردم به نت هایی که به خط و با هدایت خواننده و نوازنده در حرکت هستند به سوی یک
مقصد. و باز فکر میکردم به موسیقی که هر روز و هر لحظه در زندگی خودم می نوازم. خودم را به شکل خواننده ای تصور کردم که لحظه ها
را می خوانم. نوازنده ای که با هر مضراب لحظه ها را مینوازد و حتی فراتر، رهبر
ارکستری که با بالا و پایین بردن دستهایش لحظه ها را به ترنم در می آورد. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">از هر کس که
میشنوم، اگر با گوش دل باشد، به هر سو که مینگرم، اگر با چشم دل باشد، تنها یک
موسیقیست که می شنوم. نوایی دایم در
اجراست، موسیقی که هم شنونده اش هستیم و هم نوازنده اش و هم نت اش و هم تن اش. هر تجربه ای زندگی باید تکرار و تمرین </span><span style="font-family: tahoma, sans-serif;">همین موسیقی باشد. هر تجربه و هر
کلنجار، نواختن گوشه ای جدید.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">معلم موسیقی موشی
چه خوش گفت که موسیقی فقط یک هنر نیست. موسیقی خود زندگی ست.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-1909730384811282282017-04-11T22:20:00.000-04:002017-04-11T22:20:54.082-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">در گالری اسنخر
نشسته ام نظاره گر کلاس شنای موشی. در خیابان بارانی سیل آسا می بارد. یادم میاید
که دو سالی پیش، همینجا نشسته بودم و در کنارم دوستی خوب و قدیمی بود. با هم به
شنای بچه ها نگاه میکردیم و باران مثل همین امروز میامد. فکر میکرد که با این
باران و بدون چتر چه کند و بجه ها را چطور به ماشین برساند. پارکینگ همان جلوی
استخر است و از همانجا دیده میشود. گفت تو
بچه ها را نگاه کن و من میدوم تا ماشین و مبارمش جلوی استخر. رفت و من از همینجا
که </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">نشسته ام باز نگاهش کردم که چه خندان زیر باران دوید و از خیابان رد شد و رفت به پارکینگ.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">باران و پارکینگ
و استخر و پله های استخر و من، همه هستیم همانطور که آن روز بودیم و من با خودم فکر میکنم که او کجا
رفت. اصلا آیا همه اینها خواب بود؟ امروز کجاست و کجا میرود. ریه ام را از نفس
بیشتر پر می کنم و آرام خالی. میخواهم که این لحظه را باور کنم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">آدمها به زندگی
ما می آیتد و میروند.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">نگفتم که این
دوست عزیزو قدیمی، که همیشه میخندید و به سبکبالی پروانه هر لحظه را زندگی میگرد،
دیگر نیست. هست ولی انگار کن نیست. به خوابی رفت که معلوم نیست بیداری داشته باشد.
داستانش غم انگیز است و دراز.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">میگفتم که آدمها
میایند و میروند. داستاتها شروع میشوند و تمام میشوند. در رفتن آدمها و تمام شدن داستانها تردیدی
نیست. گاهی آدمها به اندازه ی یک سوال و جواب میمانند و گاهی همراه بسیاری از
افسانه های زندگیمان میشوند. از همه شان فقط یک خاطره میماند، یک احساس، یک مزه،
یک طعم. چه خوش است که این باقیمانده شیرین باشد و مثل امروز لبخندی بر لب بیاورد.
<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">چه قدر این شعر
خوب است و درست است که<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">"زندگی صحنه
ی یکتای هنرمدی ماست، هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته بجاست، خرم
آن نغمه که مردم بسپارند به یاد."<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">دوست خوبم، نغمه
ات را تا بودی خوش خواندی و به من هم یاد دادی که در هر لحظه خوشترینم را بخوانم
که تضمینی برای خواندن بعدی به ما نداده اند.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یادت میکنم و
گرچه دلتنگت میشوم، گوبا در آن شر شر باران میگویی که بخند و شاد باش که همه به این
دنیا فقط برای شاد بودن و شاد کردن آمدیم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">ریه ام را باز پر
میکنم از نفس و خالی میکنم با لذت به دخترک کنار دسنم لبخندی بزرگ میزنم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">در راه برگشت،
موشی و دوستش از بابایی میخواهند که صدای موزیک رادیو را بلندتر کند. او هم برای
شاد کردنشان حیلی بلند میکند و صدای دامب دامب برای مدتی ماشین را تکان میدهد و
دخترها با صدای بلند هم خوانی میکنند.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">زندگی خوب است.
به قول منیرو روانی پور " هر لحظه ی زنگی مثل ذره های طلاست". قدرش را
بدانیم.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-35340521368197254572017-01-16T12:12:00.002-05:002017-01-16T16:55:36.954-05:00<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right;">
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="background: white; direction: rtl; line-height: normal; unicode-bidi: embed;">
<span lang="AR-SA" style="color: #1d2129; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">تقویم بزرگ سالیانه ی امسالم را دوست دارم. دیواریست. اینقدر بزرگ
هست که شماره ی هر روز را ببینم و هنوز همه ی سال را در یک نگاه به چشمم بیاید.
واحد شمارش و نگاهم را عوض کردم. تقویم رو دیگه روز به روز نگاه میکنم، چون روزها
خیلی زود میگذرند. قابل شمارش دیگه نیستند. روزها را همینقدر میخواهم که بدانم چه
روزی چه قراری، جلسه ای، وقت دکتری، چیزی دارم. روزها ریز و زود گذر شده اند. هفته
ها را میشود دید، شمرد و حساب کرد. این بار که دخترک می رفت با هم به تقویم نگاه
کردیم و شمردیم شش هفته تا هفته ای که بر میگردد هست. با هم خندیدیم که اینقدر هم
زیاد نیست.</span><span dir="LTR" style="color: #1d2129; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="background: white; direction: rtl; line-height: normal; unicode-bidi: embed;">
<span lang="AR-SA" style="color: #1d2129; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">از آنطرف لحظه ها. لحظه ها دوستان جدیدم هستند. از آن وقتی که
ارزششان را فهمیدم، وارد مرحله دیگری از وجود شدم. لحظه ها را نمی شمرم. آنها را
زندگی میکنم. یکی به یکی. وقت هایی فراموششان میکنم و گرفتار میشم. ولی بالاخره،
یک جایی، یک چیزی، یک حرفی برم میگرداند به هم نشینی با این مهربانان. اگر هیچ چیز
برم نگرداند، نشستن برای مراقبه ی روزانه یا تمرین ها تنفس شبانه، کار را ردیف
میکند. وقتی هایی که بیادشان دارم، وقتهای خوبی است. وقتی هایی که حواسم به نفس
هایم، به نفس کشیدنم، به بودنم هست، وقت آرامش است. زندگی همین لحظه هاست. زندگی
با لحظه ها بی نهایت است.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="background: white; direction: rtl; line-height: normal; unicode-bidi: embed;">
<span lang="AR-SA" style="color: #1d2129; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">همین الان، همین نوشتن ازشان برم گرداند به جایی که باید باشم.
نجاتم داد از ذهن پریشان.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-89818496389881679532016-10-05T22:05:00.002-04:002016-10-06T16:29:31.583-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یکی از رابطه های
عجیب و بیمارگونه ی بین ما آدمها، اینه که کسی فقط به خودش فکر میکنه و به تو اینقدر
فشار میاره تا از پا دربیایی و گریه ات بگیره. بعد میگه گریه نکن که من تحمل گریه
ی تو رو ندارم. که یعنی حتی در اون لحظه
هم که تو له شدی، باز حاضر نیست هیچ ناراحتی رو تحمل کنه و رنج دیدن اشکهات رو
بکشه. چون خوب خیلی مهمه که اون ناراحت نشه. مثل اینکه مهم بود خودش رو روی تو خالی کنه. چیزی
که مهم نیست اینه که تو ناراحتی. کسی که اهمیت نداره تویی.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">من اونی بودم که نباید رنج هام رو نشون بدم. غم هم که داشتم باید شاد بودم. نباید با ناراحتیم
کسی رو ناراحت میکردم. چون من خیلی مهم
بودم. این بایدها و نبایدها رو کسی به من نگفته بود. خودم یاد گرفته بودم. شاید برای همین بود که
الکی پلکی شاد شدم یا حداقل لبخندی اتوماتیک همیشه روی لبهام بود، انگار که گوشه ها
لبم رو با بالا فیکس شده بود.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">مثل امروز،
قبلترها خیلی داشتم. الان ها کمتر دارم. انگشت شمار. در راهی که قدم های روزمره ام
رو برمیدارم، کمتر سنگ میخورم. اگر هم بخورم کمتر میشکنم. امروز وارد بازی با قانونهای
قدیم شدم. طرف هم آدم قدیمی بود. امروز شکستم. کلیشه تکرار شدم. طرف مقابلم که
خیلی دوستم داشت، دیدن که هیچ، از پشت تلفن حتی تحمل شنیدن گریه ام رو هم نداشت،<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">الان که چند ساعت
از ماجرا گذشته، لبخند میزنم. از اینطرف صورتم به اونطرف. این لبخند اما خواسته
است نه اتوماتیک. این لبخند برای دانستن اینه که آدم ها دور و بری که فکر میکردم
کمکم میکنند، نمیکنند. و این یعنی فرصتی ست که باید دست به پای خودم بگذارم و
ماهیچه هایی را در بدن خودم قوی تر کنم. لبخندم از آن رضایتی ست که در مخمصه
میروم، سنگ میخورم، سرم میشکند، دلم میشکند و گریه میکنم های و های. بعد بلند
میشوم، سرم را پانسمان میکنم، دلم را با دستی جادویی می چسبانم به هم، چشمم را از
اشک می شویم. بعد نه از گود بازی که زخم خوردم، بلکه از جای تماشاچی، به خودم و
بازی نگاه میکنم. انگار فیلمی را نگاه میکنم و میدانم که قرار است چیزی به من
بیاموزد. انگار که او که زخم خورد، من نبودم، بدلِ من بود.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">دز یکی دو ساعت
میفهمم که این گفتگوی ناکام و اون دلشکستگی و گریه برایم چه داشت و چه یادم داد.
جالب آنکه از طرف مقابلم هم گله ای ندارم. او همان را گفت که میدانست و همان را
کرد که میتوانست. منهم اگر جای او بودم و پا در کفش او داشتم، همین ها را میگفتم. واقعا حرف هایی گفتنی برایم داشت.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">عین کیمیاگریست و
تبدیل مس به طلا..<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">چیز خوبی که یاد
گرفتم و مرتب تمرین و یاد آوریش میکنم اینه که بتونم به خودم و زندگیم و موقعیت </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">ها، از بالا نگاه کنم. اینکه به یاد داشته باشم، من این تجربه ها نیستم. من فقط تجربه میکنم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">به قول معروف، در
این دنیا هستم ولی از این دنیا نیستم.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-84303058735095247552016-07-23T11:35:00.004-04:002016-07-23T11:36:39.530-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">مراقبه که میکنم
همیشه حواسم میره به موضوعات زندگی، ریز و درشت. متوجهش که میشم بر میگردم به
مانترا با کمی نارضایتی از اینکه تمرکزم رو از دست دادم. حتی کمی شرمندگی که بعد
از اینهمه سال هنوز نمیتونم ده یا پونزده دقیقه تمرکز کنم. خوبی حال مراقبه اینه
که ای حال های نارضایتی و همه ی حال های بد، زود ناپدید میشن وقتی تو در حال و در
مانترا غوطه ور میشی. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">کتابی از ملیکا
چوپرا* میخونم که ماجرای زندگیشه. زنی مثل من که میخواد مادر و همسر و شهروند و
متخصص خوبی باشه و به جسم و روحش هم رسیدگی کنه. عجیب باهاش همخوانی دارم و
میخونمش انگار که دارم زندگی خودم رو میخونم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">از تجربه ی
مراقبه اش میگفت و منحرف شدنش از مانترا
به افکار. میگفت که تا متوجه میشه که فکرش رفته دنبال روزمره، برمیگرده به مانترا.
تا اینجاش مثل من بود. ولی فرق مهمی داشت. گفت "این رفت و برگشت بین فکر و
تمرکز، نشونه ی شکست نیست. این رفتن به فکر و برگشتن آگاهانه به مانترا دو فایده
داره. اول اینکه به من کمک میکنه تا شاهد افکار باشم. دوم اینکه تمرینه برای آرام
کردن ذهن و ماندن در سکون." <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">امروز مراقبه
میکردم. مثل همیشه رفتم به فکرهام. متوجه شدم. نگاهشون کردن مثل حلقه های دود که
از سیگار بیرون اومدن. با تصمیم و با شادمانی (نه نارضایتی) برگشتم به مانترا. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یک به یک یاد
گرفتن و تغییر کردن، روز به روز نو شدن و زندگی کردن، همه ی کاریست که ما باید
بکنیم و میتونیم بکنیم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">Living With Intent by Malika
Chopra*<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-63637853597939636632016-07-13T13:52:00.001-04:002016-07-13T16:40:12.429-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">صبح که بساط کار
را مرتب میکردم، کاملا مصمم بودم که بر کارم سوار و متمرکز باشم. سر یو اس بی موس* از
دستم افتاد. صدای زمین خوردنش اومد و بعد من هرچه گشتم پیدایش نکردم. نباید دور رفته بود. هجوم افکار غر و شکایت از گم شدن یو اس بی ماوس و
اشکال پیدا شدن در ابزار کارم رو تار و مار کردم. به تنفس آرام و با تمرکز ادامه
دادم و یو اس بی را با مهربانی صدا کردم. با همون لحنی که وقتی دنبال بچه ات در
قایم موشک میگردی و میدونی جایی همین دور و ورهاست.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">زیر تخت، روی پازل
بزرگی که چند ماه پیش تمامش کردیم و هنوز قاب نشده، پیداش کردم. دستم رو </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">دراز کردم
و برش داشتم. با خوشحالی در مشتم گرفتم و لمسش کردم. پیدایت کردم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">چقدر خاک روی
پازل نشسته بود. به لایه های خاک نگاه کردم. پازل نفس نمیکشید. درختها و آبشار و رودخانه
ی جاری، زیر خاک مدفون شده. اصلا فکرش رو
هم نکن. نه. وقت ندارم که تمیزش کنم. </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">خیلی کار دارم.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">پازل انگار صدایم
میکرد. دلم میگفت مگه چقدر وقت میگیره. برای پازل هم وقتی بگذار.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">به دلم گوش کردم
و ذهنم خاموش شد. وقتی قد بلند کنی، خودش خاموش میشود فوری. </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">پازل رو از زیر تخت بیرون کشیدم. پازل
بزرگی که برای هر تکه اش گاهی چند ساعت با
بابایی وقت گذاشته بودیم. یک پازل جیگ سا* با قطعات کوچک. باور نمیکردیم که تمام
شود و راستش یکی دوبار ناامید از تمام شدنش هم شدیم. روزی که تمام شد، حال بدنیا
آوردن یک نوزاد رو داشت. مثل اینکه خلقش کرده بودیم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">با دست خاکش رو
گرفتم و نوازشش کردم. همیشه از نوازش پازل خوشم میامده. یک کپه خاک و غبار رویش
جمع شده بود. پازل برق افتاد و تمیز شد. آب آبشار دوباره جاری شد به رودخانه
و پرنده ها در آسمانش پرواز کردن. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
</div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">دستم را که
میشستم، حس خوبی داشتم. حسی ناب. حسِ بودن. لمس لحظه ها. بودن در لحظه ها. لحظه
هایی که من را به یو اس بی موس، به پازل، متصل میکند. قایم موشک بازی با یو اس بی و شنیدن صدای پازل. لحظه های یکی شدن با حال، با
همه، با هستی. در این وقت ها، وز وز ذهن
خاموش است. چیزی که هست فقط بودن است. همین بودنی که سرچشمه ی حال خوبست.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;">* usb mouse</span><br />
<span style="font-family: "arial" , sans-serif;">* jigsaw puzzle </span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-73417350035984636492016-07-07T14:04:00.000-04:002016-07-07T17:09:45.790-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">به آخرهای کتاب
"قدرت اکنون" از اکهارت تولی رسیدم. دیشب که داشتم میخوندمش، ورق زدم تا
بیینم چند صفحه مونده. در فصل آخر در مورد
تسلیم حرف میزنه. آخرین جمله، آخرین سوال این بود:" از کجا بفهمم که به مرحله
تسلیم رسیدم؟" جواب این بود "وقتی که دیگه این سوال رو نداشته
باشی."<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">به سکوت فکر
کردم. و بعد به یاد این شعر سعدی افتادم که<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><i>ای مرغ سحر عشق ز
پروانه بیاموز</i></span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><i><o:p></o:p></i></span></div>
<div align="right" style="background: white; box-sizing: border-box; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<i><span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">کان سوخته را
جان شد و آواز نیامد</span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></i></div>
<div align="right" style="background: white; box-sizing: border-box; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<i><span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">این مدعیان در
طلبش بی خبرانند</span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></i></div>
<div align="right" style="background: white; box-sizing: border-box; direction: ltr; line-height: 22.5pt; margin: 0in 0in 0.0001pt; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><i>کان را که خبر
شد خبری باز نیامد</i><o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="background: white; box-sizing: border-box; direction: ltr; line-height: 22.5pt; margin: 0in 0in 0.0001pt; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">(همانطور که شجریان میخواندش)</span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">و باز به سکوت فکر کردم
تا خوابیدم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">خواب دیدم که نشسته
بودم و منتظرش بودم که بیاید. به دیدارش رفته بودم. گفته بود که میاید. من حضورش را
حس میکردم ولی جسمش نبود. در آن انتظار و حال، هنوز همین شعر با من بود. و چیزی
انگار به من الهام میشد. چیزی در مورد نوشتن.دعوتی به نوشتن.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">چشمم را که از
خواب به زندگی باز کردم، قلبم به تندی میزد. من آرام بودم اما. حس بودنش با من مانده بود و
الهام به نوشتنش. قلبم میگفت که به او متصل شده بودم. او با من بود. هنوز هم که بیش از نیمی از
روز رفته، همون حس باقیست. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" style="background: white; line-height: 22.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;">چیزهای زیادی هست. خیلی
چیزها.</span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-29731440228016323742016-07-06T17:02:00.000-04:002016-07-06T17:02:54.331-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">من و روشی با هم بودیم.
میخواستیم از پارکینگ ساختمانی با گردش به چپ بیاییم بیرون. خیابون شلوغ بود و
ماشین ها با سرعت می رفتن. مجالی برای چرخیدن نبود. ایستاده بودم. بدون عجله تا
چراغ های بالا و پایینمون قرمز بشن. خیابون رو و گردش به چپش رو خوب می شناختم و
میدونستم ظرف یکی دو دقیقه این اتفاق میافته.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">
روشی گفت چرخیدن اینجا خیلی سخته.
بهش گفتم که اینطور نمیمونه. صبر میکنم تا خلوت بشه. ده، بیست ثانیه ای بعد
خلوت شد. با آرامش و بدون اضطراب پیچیدم. گفت اونوقت که اونقدر شلوغ بود آدم فکر
نمیکنه که اینقدر خلوت هم بشه. گفتم وقتی
تازه کاری در این راه، شلوغی رو که میبینی فکر میکنی تا ابد همینطور میمونه و
استرس میگیری که چطور برم و شاید هم دل رو به دریا بزنی و بپری اون وسط، چون
نمیخواهی تا ابد اونجا بمونی. وقتی ده ها بار اینچا پیچیده باشی </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">میدونی که
بعد شلوغی، خلوتی هم هست. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یک کم بعد گفتم
که زندگی هم همینطوره. وقتی شلوغ و بهم خورده میشه، فکر میکنی که همیشه همونجور
میمونه. یواش یواش یاد گذفتم که همه چیز دایم در گذره و هیچ چیزی یک
جور نمیمونه. </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت: مامان خیلی عمیق شد. گفتم: عین واقعیته. همیشه همه چیز این
دنیا، ما و روزگار در </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">تغییره. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">دیگه میدونه که
این حرف ها نصیحت نیست. چون واقعا نیست. میدونه که من با خودم بلند حرف میزنم. میدونه
که من دنبال شناختن خودم و دنیام هستم، نه دنبال اموختن چیزی به او. این حال خوبیه
و این رابطه ی راحتیه. و من از بودنم، از بودنش، از وقتهای با هم بودنمان چه
خوشحالم و برایشان قدردان. <o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-6872615769254280522016-06-06T23:21:00.000-04:002016-06-06T23:21:06.765-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">آخرین جلسه ی
کلاس شنای موشی بود و مثل روال همیشه به بچه ها اجازه میدن که نیمه ی دوم کلاس یرن
بازی رو سرسره های ته استخر. یکیش متوسطه و اون یکی بزرگ. خودشون انتخاب میکنن که
به کدوم برن. کتابم رو میبندم و میایستم تا موشی رو ببینم. توی صف سرسره ی بزرگه.
نگاهش میکنم تا نوبتش بشه و سر خوردن و شادیش رو میبینم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یادم میاد روزهایی
رو که روشی کوچک بود، حداقل سه سالی کوچکتر از الان موشی. همین استخر همینجا من و
یابایی ایستاده بودیم تظاره گر سرسره بازی جلسه ی آخر کلاسش. روشی میترسید و
نمیخواست بره و ما از اون بالا با اشاره و علامت سعی میکردیم تشویقش کنیم که بره.
به زور علامت ها و اشاره های ما رفت توی صف ولی نوبتش که شد ترسید. سر نخورد و
برگشت. و ما چقدر حرص خوردیم و عصبانی شدیم انگار که دنیا آخر شده و همه ی آینده ی
بچه خراب شده. هی با بچه های کوچکتر مقایسه میکردیم که بدون ترس سر میخورن و
میگفتیم که چرا میترسه.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بزرگ شدنش و تمام
کردن دوره شنا و نجات غریقی و همه ی اینها از جلوی چشمم مثل یک فیلم گذشت. دبستن و
راهنمایی و دبیرستان هم. از این سرسره ها سر خورد هیچ، از هر سرسره ی ذیگری هم سر
میخورد. در سرسره ها و رولر کوستر های درس و مدرسه هم چه ترسید و چه نترسید، بالا
و پایین رفت و با سلامت به زمین رسید.
چقدر اون ناراحت شدن ما خنده دار و حتی بیشتر گریه آور بود. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">چه راهی رو با هم
اومدیم ای عزیز دلم. چقدر تغییر کردیم و
بزرگ شدیم. گفتم بزرگ، عجیب که دستم توانا نیست در نوشتن از یزرگ شدنت و دانشگاه
رفتنت. باید بنویسم اما یکی از همین روزها نوبت عاشفانه ی دیگریست برایت.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">انگشتم که لای
کتاب "قدرت اکنون" دردش گرفت و یادم آورد که از گذشته و همه ی اشنتباه ها و
تاسف ها و ایکاش ها و چراهاش بیرون بیام. نفس عمیقی میکشم و برمیگردم به همون جا و موشی که از پایین
داره بهم اشاره میکنه که برگه ی نتیجه اش رو گرفته و قبول شده. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">راستی کی گفت که
زمان اینقدر زود بگذره؟ فراموش کن زمان رو.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-16599007152372413852016-06-01T10:36:00.001-04:002016-06-01T12:59:21.112-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;">اول ماه، روز خوبیه برای نوشتن. بدون اینکه بدونی از چی می
خواهی بنویسی. اول ماه جون شد. مثل هر روز بدنبال دلیلی برای رضایت و خوشحالی هستم.
دیشب موشی حرفهایی بهم زد که میتونم برای همه ی عمرم مزه مزه کنم و خوشحال باشم.
آدمیزاد به روز پنج بار یادآوری، بگو نماز، بگو مراقبه یا هر چی اجتیاج داره. روزی
پنج بار نه، دستکم یکبار رو باید با خودت
بشینی و جی پی اس رو سِت کنی. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;">حرف آنیتا مورجانی رو به موشی گفتم و او با چشمهای قشنگش
بلعید. گفتم "خودت رو دوست داشته باش، جوری که انگار زندگیت بهش وابسته است.مثل
نفس کشیدن" داشت تعریف میکرد از
وقتهایی که از خودش بدش میاد و اونوقتها بدون اینکه بخواد کارهای بدتری میکنه که
بیشتر از خودش بدش میاد. موندم که چطور میتونه اینطور خودش روبه این وضوح تحلیل
کنه. بهش گفتم که هرچی که میشه، هر اتفاقی
که بیقته، هر کسی هر کاری بهت بکنه یا تو بکنی، هرچی، هر چی، اولین حرفی که به خودت
میزنی باید این باشه "با وجود اینکه این اتفاق افتاده (عین اتفاق رو بگو)، من خودم رو قبول میکنم
و دوست دارم." اگر میتونی برو توی دستشویی و جایی که آینه هست، به چشمهات
نگاه کن و اینو بگو. اگر میتونی با صدای بلند بگو. اگر نه توی دلت. تا خودت رو
دوست نداشته باشی، هیچ چیز خوبی ازت در نمیاد. <o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;">(خلاصه ی نیم ساعت گفتگو رو در این دو جمله نوشتم. :))</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; line-height: 115%;">بهش میگم که میدونی، من هم این چیزهای رو تازه یاد گرفتم و تمرین میکنم. ما با
هم بزرگ میشیم. هر دو شاگرد کلاس زندگی هستیم. </span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-91132429168891478402016-05-25T09:57:00.000-04:002016-05-25T09:57:53.350-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">در صغحه فیس بوک
دوستم که برای سالگرد فوت مادرش نوشته بود، تصویر گلی رو دیدم که براش قرستاده
بودند و این یاد داشت روش بود. حرفی که در این یادداشت بود، از دیروز در ذهنم
برجسته شده:<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">"لحظه ها را
گذراندیم که به خوشبختی برسیم. دریغا که خوشبختی همان لحظات بود."</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">لحظه ها و به
عبارت دیگه "حال" تنها چیزیه که باید روش تمرکز کنیم. تنها دارایی ماست. چقدر واضح و روشنه و چقدر ازش دوریم. در حال خوندن کتاب
اکهارت تولی* در مورد "اکنون" هستم، با سرعت مورچه البته. و خوندنش رو
پیشنهاد میکنم. از اونجا دارم یاد میگیرم که منظور واقعی وقت و زمان که همیشه به
ما گفتند قدرش رو بدون، طلاست، حالا و اکنونه. </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بنظرم که نباید به زمان تمرکز کرد،
چون زمان ما رو بیشتر میبره به گذشته و آینده. هرچه بیشتر به گذشته و اینده توجه
کنیم، از حال بیشتر غافلیم. تمرین میکنم که در هر لحظه، به اون دم توجه کنم و
لاغیر. هر وقت که میبینم از حال خارج شدم، بهترین درمان، توجه به تنفس و پر و خالی
شدن ریه هامه. فعالیت آروم و دلنشینی که بدنم، خودم، در هرلحظه در حال انجام دادنش
هستیم و فقط توجه بهش میتونه نوک پرگارم رو دوباره بذاره روی مرکز درست – حال.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">اسم "حال"و "اکنون" که بیاد، این جمله ی معروف ترجیع بندشه،</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><br /></span></div>
<h1 class="quoteText" style="background-color: white; color: #181818; font-weight: normal; line-height: 21px; margin: 0px 0px 15px; padding: 0px;">
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 15.75pt; margin-bottom: 11.25pt;">
<span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><span style="font-size: small;">“Yesterday is history, tomorrow is a mystery, today is a gift of God, which
is why we call it the present.”</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 15.75pt; margin-bottom: 11.25pt;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif; font-size: small; line-height: 15.75pt; text-align: right;">حال نه تنها هدیه ی حداست، تو بگو خود خداست. همون که من هستم و ما هستیم و او هست. همون که یکی هست و هیچ نیست جز او. در حال میشه گم شد، میشه غرق شد.</span></div>
</div>
</h1>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="LTR"></span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span>“The
power of now” by Eckhart Tolle<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-26482358130541835272016-05-20T14:16:00.000-04:002016-05-20T14:17:43.504-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">یک روز طولانی
همراه با سردرد، موضوعات مختلف پشت هم. همه رو با وجود سردرد، به کمک مسکن، پشت سر
گزاشته بودم. بعد از شام هم کمی دوام آوردم ولی ساعت نه دیگه سر درد داشت برنده
میشد و از پا درم میاورد. آماده ی خواب شدم. خیلی زود بود برای من. موشی هنوز
کارهای خوابش رو انجام نداده بود و مشغول دم جنبانی در خونه بود. اومد سراغ من تا
چیزی بگه. بهش گفتم که من دیگه هیچ کار یا حرف مفیدی ازم بر نمیاد و دارم میخوابم.
خودش بقیه ی کارهاش رو انجام بده و اگر کمکی لازم داشت از دیگران بگیره. پرسید
کجای سرت درد میکنه. گفتم همه جاش. واقعا همه جاش درد میکرد. گفت من یک بوس میکنم و میرم. بوس کرد و رفت. کمی بعد
دوباره برگشت. من چشمم رو باز نکردم تا اینکه فکر کنه خوابم و حرفی نزنه. حرفی
نزد. فهمیدم که تلفنم رو برداشت و کمی تایپ کرد. فکر کردم شاید داره ایمیلی میزنه و نمیدونستم که
چرا با تلفن من. ولی خودم رو نگه داشتم و هیچ عکس العملی نکردم. وقتی رفت به آرومی
لای چشمم رو باز </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">کردم و دیدم این نوت رو
تایپ کرده، روی صفحه باز گذاشته کنار من و رفته.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-2-NoMLVEHfw/Vz9UbHik59I/AAAAAAAAAbA/1ZJ2jNMeAEQSdM_wuvAOCHfweAyCFLiAQCLcB/s1600/IMG_1756.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://2.bp.blogspot.com/-2-NoMLVEHfw/Vz9UbHik59I/AAAAAAAAAbA/1ZJ2jNMeAEQSdM_wuvAOCHfweAyCFLiAQCLcB/s320/IMG_1756.PNG" width="320" /></a></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-80971202166980408612016-05-15T00:06:00.003-04:002016-05-15T00:10:43.116-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">شرح بسیار ساده
ای از زندگی از پورتیا نلسون*. توضیح احتیاج نداره. چقدر آشناست. بعد از خوندنش راحت میتونیم
اندازه گیری کنیم که به کدوم فصل از کتاب زندگی یا به کدوم کلاس در مدرسه ی زندگی رسیدیم. کسی رو میشناسم که هشتاد سال عمر کرد و از فصل دوم جلوتر نرفت.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">فصل اول<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">توی خیابون راه
میرم. یک چاله ی یزرگ توی راهم هست. میفتم توش. نمیدونم چکار کنم. ناامیدم. میگم
تقصیر من نیست. تقصیر بقیه است. بیچاره میشم تا بالخره ازش بیرون میام.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">فصل دوم<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">توی همون خیابون
راه میرم. یک چاله ی یزرگ توی راهم هست. تظاهر میکنم که ندیدمش. میفتم توش. باورم نمیشه که باز توی همون چاله افتادم. اما
هنوز تقصیر من نیست. تقصیر بقیه است. اینبار هم طول میکشه تا ازش بیرون بیام.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">فصل سوم<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">توی همون خیابون
راه میرم. یک چاله ی یزرگ توی راهم هست. می بینمش. باز میفتم توش. انگار عادتم شده.
ایندفعه چشمام بازه و میدونم چی شده. میدونم که خودم مسیولش هستم. زود ازش بیرون میام.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">فصل چهارم<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">توی همون خیابون
راه میرم. یک چاله ی یزرگ توی راهم هست. از کنارش رد میشم. توش نمیفتم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">فصل پنجم<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">راه جدیدی پیدا میکنم و در خیابون
دیگری راه میرم.</span><br />
<span style="font-family: tahoma, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: tahoma, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: tahoma, sans-serif;">Portia Nelson - There is a hole in my sidewalk *</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-77431114721770129242016-05-12T10:22:00.002-04:002016-05-12T10:22:21.652-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">شکوفه های گیلای
های پارک تورنتو، هر سال یکی از دیدنی های زیبای این شهر در اوایل ماه می بودند. امسال جابجایی از زمستان به بهار درست انجام نشد. هوا
چندین بار سرد و گرم شد. در خبرها شنیدیم که این سرد و گرم شدن باعث شده که
درختهای گیلاس امسال شکوفه نکنن. بعضی از درختها شکوفه داده اند ولی بیشترشون مرحله
شکوفه دادن را رد کردن و صاف به برگ رسیدن. برای همین، امسال بجای دریای شکوفه که
دیدنش نفس آدم رو میگرفت، </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">نقطه به نقطه درختهایی با شکوفه هستند. اونقدر کم، که
سایت پارک، هر روز میشمردشون. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">امروز که در
خیابون راه میرفتم و به همه شکوفه ها و جوانه ها و لاله ها و گلهای تازه از خاک سر
برآورده نگاه میکردم فکر میکردم به اون درختها. اینکه چطور بعضی هاشون با وجود همه
سرد و گرمی ها، هنوز راه خودشون رو رفتن و شکوفه دادن. کاش میشد باهاشون حرف زد و
ازشون پرسید. سر سختی بود یا تسلیم یا ذکاوت که گل کرد؟ ما هر سال به دیدنشون
نمیریم. چند باری رفتیم. امسال اما باید رفت. دوست دارم که این درختها را از نزدیک
ببینم و بهشون سلام کنم. لمسشون کنم. شاید جواب سوالم رو گرفتم.</span><span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" style="line-height: 15.3pt; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">اگر
سهراب بود، حتما میتونست جواب این سوال رو بگیره:<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="right" style="line-height: 15.3pt; text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"> "من به آغاز زمین نزدیکم</span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br />
<span dir="RTL" lang="FA">نبض گلها را میگیرم</span><br /><span dir="RTL" lang="FA">آشنا هستم با، سرنوشت تر آب ، عادت سبز درخت..."</span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-87081095683026803392016-05-10T10:44:00.000-04:002016-05-10T10:46:06.087-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">روزهایی هستند که
دردناکم. همه ی تنم درد میکنه. تکه هایم بهم مربوط نیستند. با هم کار نمیکنند. این
روزها رو باید از زندگی مرخصی گرفت. زیر آفتاب یا پتو چمباتمه زد یا مثل لاک پشت
رفت توی لاک و تعطیل شد. مرخصی فقط برای روزهایی نیست که کار داری و مسافرت میری و
مریض میشی و اینطور چیزها. باید روزهایی مثل امروز رو هم مرخصی گرفت از زندگی. عین
این که میگن وقتی الکل خوردی رانندگی نکن، وقتی هم که نمیتونی فرمون زندگی رو محکم
دستت بگیری، زور نزن که زندگی کنی.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">این روزها رو
باید پذیرفت. خودش رو، دردناکیش رو، باطل شدنش رو. این روزها نباید حرف های جدی
بزنی، چون آخرش به ناراحتی میرسه. نباید از خودت توفعی داشته باشی، چون از خودت ناامید
میشی. فقط باش، همونطور که هستی. بدون غر و شکایت و مفاومت. دنده رو بذار روی اوتو پایلوت.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">****<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">این حال دیروزم
بود که روی بوک مارک ریز ریز نوشتم، وقتی نشسته بودم در گالری استخر برای کلاس موشی و میدونستم که برخلاف روزهای دیگه، در اون یکساعت هیچ کار مفیدی ازم برم نمیومد. می
نویسمش اینجا که روزی دیگه، خوندنش به
دردم میخوره.<o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-8208330426724871092016-05-04T10:31:00.001-04:002016-05-04T11:44:17.629-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">با دخترکان به گپ
و گفتگو مشغولیم. آخ که چه دوست دارم این وقت ها رو و چنان می بلعمش که </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">انگار
آخرین لحظه ی زندگیمه. عاشق اینم که بشینم و به حرف زدن های این دو تا گوش کنم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">روشیِ خسته از بمباران
درس و کار و امتحان میگه، فقط منتظرم که آخر ماه جون برسه و مدرسه برای همیشه تموم بشه.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">موشی با چه حسرتی
نگاه میکنه و میگه، وای کی میشه که من برم دبیرستان. چققققدر مونده تا اون موقع.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بعد هر دو به من
نگاه میکنن که با یک لبخند گنده دارم نگاهشون میکنم. میپرسن مامان تو منتظر چی
هستی؟<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">من میگم، هیچی.
من منتظر هیچی نیستم. همه چی خودش میاد و میره. خیلی هم زود. نه من منتظر هیچی
نیستم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">و بعد بازهم گوش
میکنم به حرفهای این دو تا گنجشک و تحلیل
هاشون از زمان و اینکه کلا حرف منو نمیفهمن. جالبه که من نقهمیدنشون رو چه خوب می فهمم. <o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-18995542908657092172016-05-02T13:03:00.002-04:002016-05-02T14:22:48.684-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">وقتی سوار
هواپیما میشیم، مخصوصا در سفرهای طولانی خیلی برامون مهمه که کی نزدیکمون نشسته.
سفر هوایی طولانی مثل یک زندگیه. باید با آدمهای توی هواپیما برای چندین ساعت باشی
و هیچ راه فراری نیست. همه با هم در بالا و پایین و توربولانس و ترس بلند شدن و
شادی از نشستن روی زمین. کنارمون خالی بود تا اینکه خانواده ای اومدن با یک پسر
بیمار، عقب مونده. پسری که شاید بیست ساله بود از نظر اندام ولی بیمار بود. نا
ارام بود، صورتش دفرمه بود، آب دهانش آویزان بود، یک دستش معلولیتی داشت. خلاصه
همسفری نبود که هیچکس انتخاب کنه. نشست کنار ما. در صندلی کنار راه. بین ما و او
کسی نبود. همه چپ چپ نگاش میکردن. من فکر کردم که ماجراهایی در پیش داشته باشیم. فکر
کردم اگر کمربندش رو باز کن و به ما حمله کنه چی. ولی سعی کردم که اصلا بهش توجه و نگاه نکنم تا تحریک نشه. نا آرام بود و در
تلاطم. گاهی پاش رو زمین میکوبید. گاهی محکم با دستش روی پاش میکوبید و گاهی
صداهای عجیب و غریب در میاورد. پدر و مادرش مرتب مراقب بودند و سعی میکردند آرومش
کنن. بهر حال هواپیما راه افتاد و من و همکارم هم تظاهر میکردیم که چنین موجودی در
نزدیکمون نیست تا هم خودمون راحت تر باشیم و هم با توجه، اونها رو معذب نکنیم. کمی
عقب تر خانواده ای یک پسرک کوچک داشتند. شاید دو ساله. پستونک به دهان. وقتی برای
بلند شدن هواپیما مجبور به نشستن روی صندلی، احتمالا در بغل پدر یا مادرش، شده
بود، ناراحت بود و گریه میکرد. به خودم گفتم دیگه عالی شد. یک بچه ی گریه ای با یک
مریض عقب مونده. متوجه شدم که از گریه پسرک کوچک ، پسرک همسایه ما هم ناآرام میشه
و صداهایی از خودش در میاره. انگار از گریه ای اون بچه ناراحت میشد. عجیب بود تا
بچه ی کوچک ساکت میشد، اینهم ساکت میشد و تا اون گریه میکنرد این هم به تلاطم می
افتاد و به </span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">خودش می پیچید.<o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">من فکر میکردم به
روح این پسر که در یک بدن بیمار گرفتار شده. اینکه بدنش شاید بیست ساله باشه ولی
ذهنش در حد همان دو ساله مانده. کمی ور رفتم با تجربه این زندگی و بعد مشغول شدم
به اینکه چه رنجی میکشند پدر و مادرش و چه سخته داشتن چنین بچه ای و چه قدر باید
برای سلامتی خودمون و بچه هامون شاکر باشیم و این حرفها در یک تریبون ذهن ما در
جریان بود.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">هواپیما دیگه به
وضعیت ثابت رسیده بود، کمربندها باز و مسافرها راه افتادند. مسافر کوچولوی دوساله پستونک
به دهان هم. ما نزدیک ته همواپیما بودیم
ومحل گذر تمام آنهایی که دستشویی می رفتند. ادم ها به ردیف ما که می رسیدند و
چشمشون که به پسر بیمار میافتاد، بعضی حتی نمیتونستن نگاه کنن و روشون رو
برمیگردندن، بعضی با ترحم و بعضی با تنفر نگاه میکردن. نمیدونم که ایا پسرک چیزی از این نگاهها میفهمید ولی
مطمینم که مادرش هر نگاه رو دریافت میکرد و دردی بر دلش اضافه. <o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">پسرک پسنوتک به
دهن هم راه اقتاده بود. همه بهش توجه میکردن و انواع نگاه ها و حرکات علاقمند و پر
محبت را جمع میکرد و با خود میبرد. همه از دیدنش خوشحال میشدن. پسرک پستونک به دهن
به پسر بیمار مثل بقیه نگاه میکرد. او تنها کسی بود که در نگاهش هیچ چیز خاصی
نبود. با همان کنجکاوی و شادی که به همه ی
ما نگاه میکرد اول بار به پسر بیمار هم نگاه کرد. اما فقط این نبود. به تدریج
احساس میکردم که به او بیشتر علاقمند شده بود. بیشتر جلوی او میایستاد. بهش با
احتیاط دست میزد، میخندید و گویا او رو دعوت میکرد که با هم بروند و بازی کنند. من
کاملا مسحور این رابطه بودم. پسر کوچولو هیچ معنی به ظاهر پسر بیمار نمیداد. ازش
نمی ترسید. پسرک گویا روح دوستش رو میدید. چقدر زلال بود. من کم کم به خودم جرات
دادم و پسر بیمار رو نگاه کردم. تصمیمم این بود که مثل پسرک کوچک نگاهش کنم. بدون
قضاوت. نگاه کردم. به هر دوشون. ترسناک نبود. شاید غمناک بود. اسیر تنش بود. مثل
کسی که به زنجیر بسته باشندش. راحت تر شدم. تازه اونموقع خودم رو تو صندلی رها
کردم. در دلم گقتم سلام همسایه. نایس تو میت یو. ممنون همسایه ی کوچولو که با نگاه
بی قضاوتت، یادم آوردی که ما همه یکی هستیم در تجریه های متفاوتی از زندگی. ممنون
معلم کوچولو.<o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%;"> بقیه ی سفر رو راحت نشستم و گاهی برای
همسفرم و خانواده اش دعا کردم</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-71255099394411236042016-04-03T15:32:00.002-04:002016-04-03T19:18:06.866-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">موشی باید آزمایش
خون می داد. من گفتم که شنبه میریم. اصرار داشت که شنبه ی بعدی بریم. میشد که هفته
ی بعد هم بریم. عجله ای نبود ولی دلیلی هم برای به تاخیر انداختن نبود. می دونستم
که فقط داره عقب میندازه چون نمیخواد اینکارو انجام بده. ازش خواستم که دلیلش رو
بگه. دلایلش رو گفت و من برای همه اش یک جواب دندان شکن داشتم. حرف زدم و حرف زدم
و حرف زدم. آخ که بعضی وقتها چقدر حرف میزنم. براش توضیح دادم که کاری رو که دوست
نداری ولی میدونی که باید انجام بدی، هر چه زودتر بکنی بهتره. زودتر راحت میشی.
گفتم برای این آزمایش عجله ای نیست. تصمیم با خودته ولی بنظر من تصمیم درست اینه
که این شنبه بری.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">کمی سکوت کرد.
بعد با بغض گفت باشه همین شنبه میرم. رسیده بودیم به مقصد. برگشتم و به چشم هاش
نگاه کردم و پرسیدم تصمبم خوبی گرفتی. ولی چرا اینقدر ناراحتی؟ چیزی نگفت. خوشبختانه ساکت شده بودم و میتونستم
گوش کنم. شاید چون تصمیم بهتر رو گرفته بود و به نتیجه ی دلخواهم رسیده بودم. ازش خواستم که بهم بگه چرا ناراحته. ازش پرسیدم
که ایا تونستم چیزی رو که میخواستم بهش بگم؟ اینکه دلم میخواد که راحت تر باشه،
اینکه تجربه های خودم رو فقط برای این میگم که اون اذیت نشه. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">اینجا فهمیدم که
رفتم در اون کلیشه تنقر آور پدر و مادر ها که خودم هر وقت شنونده اش بودم بدم اومده
– "من اینها رو برای خودت میگم و خوبیت رو میخوام و اینا...."<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">این شد که گفتم، من
هیچوقت فکرنمبکنم هرچه فکر میکنم درسته. تجربه های من هم شاید عینا برای تو اتفاق نیفته.
من تجربه ام رو به تو میگم چون تجربه با ارزشه. ولی تو این انتخاب رو داری که ازش
استفاده کنی. انتخاب کنی که خودت تجربه کنی. و اینکه هیچ گارانتی نیست
که تجربه ی تو </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">هم عین من باشه. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">راحت شدم. راحت
شد. بار رو از شونه اش برداشتم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم که نمیخواستم
ناراحتش کنم و خواهش کردم اگر میتونه بگه که دقیقا چی ناراحتش کرده.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت، من تو رو
خیلی دوست دارم. حرف هات رو دوست دارم. بعضی وقتها برام خیلی سخته کاری رو که تو
میگی بهتره بکنم. اون وقت اگر اونو انجام ندم، احساس گناه میکنم. دیگه خوشحال
نیستم. همش خودم رو مقصر میدونم اگر کاری رو که تو گفتی نکنم. <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">وحشت کردم از
بلایی که به سرش میاورم. گقتم: آخرین چیزی که من میخوام اینه که تو یا خودم احساس
گنها بکنیم. این خیلی بده، انرژی آدم رو میگیره. خواهش میکنم که حواست باشه، هر
وقت احساس گناه کردی یک چیزی اشتباهه. حتما با من حرف یزن در موردش. توی احساس گناه
نمون.<o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت من دوست دارم
مثل تو باشم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">و من با قلبی که
سخت فشرده شده و بغض و اشکی که با موفقیت نگهش داشتم گفتم، عزیزم، نو مثل من
هیچوقت نیستی و نباید باشی. مثل هیچکس هم نباش. تو مثل خودت هستی و مثل خودت بودن
بهترین چیزه. ازش معذرت خواستم که باعث ناراحتیش شدم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">با اون چشمهای
قشنگش حرف ها رو می بلعید و من می فهمیدم که قلبهامون بهم وصله.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم میشه به من
یک کمک بکنی؟<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت باشه<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم بیا جامون
رو عوض کنیم. تو بشو من و به من بگو اگر جای من بودی و میخواستی تجربه ات رو به من
بگی بدون اینکه من احساس گناه بکنم، چطور میگفتی.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">قبول کرد. جامون
رو عوض کردیم و من حرف های او رو زدم که نمیخوام این هفته برم و هفته بعد بهتره به
این دلیل و اون دلیل.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت باشه اشکالی
نداره. هفته بعد بریم. ولی اگر من بودم همین هفته میرفتم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم همین؟<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت همین.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفتم پس تو که
نگفتی چرا همین هفته میرفتی.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">گفت اگر تو می
پرسیدی چرا، اونوقت من می گفتم که من دوست دارم کار سخت رو زودتر بکنم و راحت بشم.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.<o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span><br />
<span style="font-family: tahoma, sans-serif;">ازش تشکر کردم که کمک کرد جور دیگه ای نگاه کردن رو هم یاد بگیرم</span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"></span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: auto; text-align: right; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 1; word-spacing: 0px;">
</div>
<span style="font-family: tahoma, sans-serif;">.</span><br />
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">چقدر زیادی حرف زده بودم. آسیب زده بودم. چه خوب که ترمز کردم. چه خوب که نگاه کردم. چه خوب که یاد میگیرم. باید باد بگیرم. دیگه خودم رو کتک نمیزنم برای این اشتباه. این اشتباه دری دیگر را بین دلهامون باز کرد. و هر دو قدمی جلوتر رفته بودیم</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.<o:p></o:p></span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.</span><br />
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">زندگی خوب است. </span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">ما همون شنبه ی
اول رفتیم و آزمایش خون رو دادیم.</span><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-27162523298857964642016-03-28T15:28:00.002-04:002016-03-28T17:52:11.799-04:00<div style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">بهترین
نسخه ای بود که میشه برای آدمیزاد در این زندگی شلوغ و پلوغ و پر مشغله پیچید.
ساده و موثر. وقتی فکرش رو کردم دیدم که رییسم که دو پست قبل در موردش نوشتم،
نمونه ی عینی این ویژگی هاست. همین شد که بیشتر به این جملات ایمان آوردم. نوشتمش
روی یک تکه کاغذ سبز و چسباندم به یخچال. این دنیا خیلی جالبه. درست بعد از اون
روز که نوشتم "همانا بر منست که نمونه ی دیگری از این آدم باشم" خوردم
به این نسخه. انگار که کاینات گفت: "اینهم راهش. بسم الله</span></div>
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;">.<span dir="RTL" lang="AR-SA">نوشته از شریل ریچاردسون* بود</span><o:p></o:p></span></div>
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA"><br /></span></span></div>
<div align="right" style="margin: 0in 0in 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: "tahoma" , sans-serif;"><span dir="RTL" lang="AR-SA"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
This simple prescription is the making of a soulful life. It really is.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Slow Down.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Stay Present.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Do one thing at a time,</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">With Love.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;">* </span><span style="font-size: x-small;">Cheryl Richardson</span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-57037240657990128652016-03-24T09:42:00.000-04:002016-03-24T09:42:11.149-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="AR-SA" style="background: white; color: #4c4c4c; font-family: "Tahoma","sans-serif";">مارگوت
بیگل چه درست گفت و شاملو چه زیبا ترجمه کرد و خواند که "از تنهایی، مگریز،
به تنهایی مگریز، گهگاه آن را بجوی و تحمل کن. و به آرامش خاطر مجالی ده" <o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="AR-SA" style="background: white; color: #4c4c4c; font-family: "Tahoma","sans-serif";">اگر
زندگیت شلوغه و فرصتی برای تنهایی فیزیکی نیست، مجبوری که وقتیهایی را در ذهنت
تنها باشی. آدم های دور و بر، هر چقدر که عزیزند و هرچقدر که عاشقشون هستی،
وقتهایی هست که باید نباشند. برای من که همیشه دور و برم از عزیزانم شلوغه، تنها
بودن مثل برهنه شدنه. اینقدر که همیشه تنیده ام به همه مسایل و روزمره هاشون. اما
خوب میفهمم که به اون برهنه شدن هرچقدر هم ناراحت بنظر بیاد احتیاج دارم تا خودم
را پیدا کنم. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="AR-SA" style="background: white; color: #4c4c4c; font-family: "Tahoma","sans-serif";"> بعضی وقتها سوار هواپیمای تک نفره میشم و برای
خودم در آسماان پرواز میکنم و اون وقتها، هیچ کس را سوار نمیکنم. عجب ذهن آدم
ابزار توانمندیه و اگر افسارش رو در دست داشته باشی، باهاش خیلی کارها میشه کرد. اشکالات وقتی شروع میشه که اون افسار ما رو بدستش بگیره.</span><span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-790782482213107362016-03-23T13:23:00.000-04:002016-03-23T13:23:19.037-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">آدم هایی هستند که هر وقت بهشون نزدیک بشی، برای تو آغوشی
باز میکنند و فضایی بهت میدن. فضایی که در اون احساس امنیت بکنی، پذیرفته باشی
همونطور که هستی، نقد و کنایه ای نیست، گوشی باز برای شنیدنت هست، باز از اون نوعی
که هیچ قضاوت و پبشداوری نداره، دستی که نه اونقدر نزدیکه که لهت میکنه و نه اونقدر باز که رهات کنه و نگاهی با مهربانی و
پشتیبانی. احتیاچ نداری کس خاصی باشی یا کار خاصی بکنی که این رفتار رو باهات
بکنن. اینها مثل خورشید هستند. همیشه به همه می تابند....<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">این آدم ها کم هستند. یعنی شانس اینکه یکی از اینها رو در
زندگیت از نزدیک ملاقات کنی زیاد نیست. شانس اینکه باهاشون ارتباط نزدیک داشته باشه
دیگه کمتر. من از اون خیلی خوش شانس ها بودم که با یکی از این آدم ها همکار شدم. میدونم
که این اتفاق خوب مسبولیت هم آورده. به خودم میگم که تو که الگویی داری، خودت هم
نمونه شو. نسخه ای دیگری شو و تو هم
مهربانی را، اینچنین درخشان، بتابان.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">من میدانم و خدای من که چقدر از نعمت داشتن این همراه و معلم خوب سپاسگزارم و براش دعا میکنم</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1959261199250436697.post-53277685985988987102016-03-22T11:47:00.001-04:002016-03-22T11:49:36.441-04:00<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">به گفتگوی جالبی از اپرا* و دیپاک** گوش میکردم در مورد سبک
شدن جسم و جان و تغییر از سنگینی به سبکی. اینکه باید سبکبار و سبک بال باشیم. هر
چه سبک تر، بهتر. بعد یادم اومد که چند میلیون بار به خودم گفتند و به دیگران
گفتند و شنیدم که سبک نباش. سنگین باش. دختر باید سنگین باشه. آدم باید سنگین
باشه. و این سنگینی مثل یک وزنه ی ده تنی چنان نشسته روی مغز و قلبم که تکان دادنش
کار حضرت فیله. اصلا خودش حضرت فیله. وقتی که فکر میکنم سنگین باش رو هیچوقت به دخترهایم نگفتم، خوشحال میشم.خدا رو شکر اصلا نمیدونن سنگین باش یعنی چی."خودت باش." این چیزیه که امیدوارم یاد گرفته باشند. چیری که خودم هر روز در حال یاد گرفتنش هستم- شاگرد اکابر.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">اما خوبیش اینه که در همون گفتگو، اپرا و دیپاک میگفنتد که برای رها شدن از
این بارهای اضافه، لازم نیست کلنجار بریم و زور بزنیم. اصلا هر چقدر هم زور بزنی
چطور این وزنه ی ده تنی رو تکون بدی. عمرا بشه. برای رها شدن از اینها، کافیه که
آگاهی وهشیاری رو بالا ببری که هزاران راه داره. اصلِ اساسش هم هست ول کردن ذهن و وِروِره ی گذشته و آینده اش که دایم مزاحم
هستند. بودن در لحظه، در اکنون. در هر روز و هر لحظه دوباره متولد شدن. درستِ درست
نگاه کنی، در هر حال بدی، یا اثر از گذشته هست، یا آینده. شک نکن. مدتهاست که نگاه
میکنم به خودم و اطرافیانم. غیر از این نیست. از دست گذشته و آینده رها کنی خودت
رو، مثل چشمه ی جوشانی در هر لحظه. میدونم که آسون نیست مخصوصا با اون ده تنی
فابریک که در ما نهادند.</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">ولی شدنیه. باور کن.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>*Oprah Winfrey<span dir="RTL" lang="FA" style="font-family: "arial" , "sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: FA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>**Deepak Chopra<o:p></o:p></div>
Unknownnoreply@blogger.com1