جنِ خانگی

جايی در کتاب اسپایدرویک که شبها با روشی ميخونیم، جنی که در کتاب بهش ميگن "جنِ خانگی"، چون بچه های خانواده ی گريس، خونه اش رو خراب کرده بودن و از دستشون عصبانی بود، شب رفته بود سراغ دخترک و موهاش رو تکه تکه به نرده ی بالای تختش گره زده بود. دخترک صبح پاشده بود، در حاليکه نميتونست سرش رو تکون بده.ه
.
صبح که داشتم آماده ميشدم بيام بيرون. موشی بيدار شده بود و روشی هنوز خواب بود. ديدم موشی بالای سر روشی داره ميپلکه. رفتم که ببرمش بيرون تا روشی رو بيدار نکنه. ديدم يک لاک دستشه و درش رو هم باز کرده. خوشحال از اينکه به موقع و قبل از لاک زدن به کمد و ديوار و خودش رسيدم، لاک رو ازش گرفتم و گفتم بيا تا من برات لاک بزنم و خودت فوت کن تا خشک بشه.ه
.
يکی دو ساعت بعد، روشی بهم زنگ زد و گفت که تازه از خواب بيدار شده. گفت که فکر ميکنه خونه ی ما هم مثل خونه ی خانواده ی گريس، جن خانگی داره. وقتی دليلش رو پرسيدم گفت: آخه ديشب که خواب بودم، يکی انگشتهای منو لاک زده. ناخنهام نه ها، انگشتهام.ه

.

.

.

پ ن: باز چشم مان دوخته شده، به يک روز، يک جمعه. تا از پس آن چه برآيد و اين موج سبز را به کدام سوی روان کند. ه