مرهم

هر وقت بلایی سر دست وبالم می آد، که البته کم نیست و متداول تریتش بریدن دستمه (1)، بعد از درد وضعف و سوزش و ماجراهای مربوطه، اتفاقی دوست داشتنی برام می افته واون، نگاه روز به روز به فعالیتِ بدنم در ترمیم زخمه. هر بار، این پروسه رو مثل یک معجزه نگاه می کنم و زنده بودنِ بدنم رو حس می کنم. ه

هفته ی پیش، دستم رو عمیق بریدم.وقتی برید و نگاه کردم، از دیدن تکه ای از گوشت دستم که جدا شده بود، دلم لرزید. اینقدر که گفتم باید برم اورژانس تا برایم بخیه بزنند. اگر ترس از معطلی 10-15 ساعته در اورژانس نبود(2)، می رفتم. ولی محکم نگهش داشتم و بعد هم به هر زحمتی بود، خونش بند اومد. امیدی نداشتم به جوش خوردنش و فکر میکردم که بالاخره باید پیهِ بخیه را به تنم بمالم. ه
انرژی عظیم حیات، باز هنر بخرج داد و این بریدگیِ بزرگ را بهم دوخت. کیف می کنم وقتی به آرومی دستم رو، روی این بریدگی می کشم و بسته شدنش را حس میکنم. از اینکه با چنین عظمتی همراه شده ام، احساسِ عجیبی دارم. عظمتی که دایم در حال ساختن و باز ساختن و ترمیمه. عظمتی ناپیدا. به زخم بهتر شده ام، واقعا مثل یک شاهکار، نگاه می کنم. بنظرم رنج زخم شدن، به لذتِ دیدنِ این معجزه ای که از درونم اتفاق می افته، می ارزه.ه

.
.
پ ن1: وقتی ايران بوديم سه روز در هفته، مامانم روشی رو نگه می داشتند که برای اینکار می اومدن خونه ی ما و غذا رو ردیف می کردن. دو روزی هم مادر شوهرم، که در اون دو روز ما به خونه ی اونها می رفتیم. پنجشنبه و جمعه دیگه زحمت را کم می کردیم و تشریف می اوردیم خونه ی خودمون و من می افتادم به کارهای خونه و آشپزی. به همین دلیل شنبه که سر کار میرفتم معمولا دستم زخم بود. یکی از همکارانم میگفت، بابا جون يک کاری بکن که این دو روز هم تو کار نکنی و اینقدر خودت رو زخم و زیل نکن. ه
پ ن 2: تورنتویی ها میدانند که بری اورژانس و بگی سلام دستکم باید پنج ساعت بمونی.ه