کار کردن از خونه

یعنی این شکنجه نیست که در زیر زمین خونه ات بشینی و کار کنی و از طبقه ی بالا، صدای شیون و زاری دخترت رو بشنوی؟ اونوقت وسط اون گریه هاش، تو را هم هی صدا کنه و بگه مامانم رو می خوام. حتی اگر پیش مادرت باشه و مطمین باشی که او هر کاری که بتونه می کنه تا مشکل زودتر حل بشه. حتی اگر بدونی که چیزیش نشده، فقط نمی خواد از حموم بیاد بیرون. یک ماری می پیچه دور گلوت که می خواد خفه ات کنه. هی میگی که اگر خودت بودی، می دونستی که الان چکار باید کرد و چطور بدون ناراحتی از حموم بیرونش آورد. اگرچه خودت هم بعضی وقتها که موشی به دنده ی چپ می افته، نمی دونی کار درست چیه و کار به همینجاها می رسه. می ری روی پله ها میشینی و لبهات رو روی هم فشار میدی و تو فکرت با موشی حرف می زنی و آرومش میکنی. اینکار کمی به خودت آرامش می ده. دعا می کنی که مادر هم راه و کلام موثرتر به ذهنش برسه. می دونی اونکه تحمل اشک بچه ها رو نداره، الان چه زجری داره می کشه.ه
.
مثل همه ی طوفانها، اینهم تمام شده. موشی یادش رفته و داره غذاش رو می خوره و برای مادر بلبل زبونی میکنه و مادر قربون صد قه اش می ره. و تو در این زیر زمین، مچاله و له شدی، ماهیچه های دست و گردنت گرفته و کارِ تمام نشده ات هم همینجا روی مانیتور گنده ی جلوی چشمت، داره بهت دهن کجی می کنه و میگه حالا اگر راست میگی بیا دوباره افسار منو دستت بگیر.ه

.
اینهم یکی از جلوه های همای سعادتِ کار کردن از خونه ست، که روی شونه های من نشسته و تا حالا به اندازه ی همه موهای سرم نه، حداقل، یک پنجمش، از دیگران شنیده ام، خوش بحالت که می تونی از خونه کار کنی و چنین سعادتی نصیبت شده.ه