در این سکوت حقیقت ما نهفته است *

اون وقتهایی که توی دلت داری بد وبیراه میگی و روی صورتت یک لبخند نشسته و داری به حرف طرفت گوش میکنی و سر تکون میدی، فکر کن اگه یک دوربین تو و بیرونت رو با هم نشون می داد، چه چیز تنفرآوری می شدی تو. حتی اگر بعدش هم فکر کنی همون رفتارت درست بوده و خودت از نتیجه اش راضی باشی، بقیه هم راضی و همه چیز گل وبلبل. اما خدا چی؟ خدا هم راضی؟ فکر نکنم چون حتما دوربین های خدایی درون و بیرونِ لحظاتِ ما رو با هم ضبط میکنن و وقتی که مُردیم از همین فیلمها بهمون نشون میدن. ‏فیلم های بینهایت بُعدی‏.‏ فکر کنم روز قیامت، آدمها از ریا بیشتر خجالت بکشن تا خودِ کار بد.‏

.
بدیش اینه که بعضی وقتها با یکی از همین دوربین ها به خودم نگاه میکنم. ‏بینهایت بُعدی که نه، ولی تو و بیرونمو همزمان میتونم ببینم. خوبیش اینه که اینجور وقتها، لکه های روی دلم رو هم می بینم. هربار که لکه به چشمم بخوره و یک دستمال روش بکشم، کمرنگتر میشه.‏

.

گاهی دلم میخواد زیاد حرف نزنم با آدمها. اصلا حرف نزنم. روزه ی سکوت بگیرم. کجا بود، در یکی از وبلاگ گردی ها خوندم که یکی گفت ماه رمضون روزه ی سکوت میگیره و همین روزه بیشتر از هر کاری، جلوی گناهش رو میگیره. ‏

.

دلم میخواد ساده تر و محدود تر بودم تا در اون محدوده ی ساده و کوچک، تکلیف همه چیز روشن بود. کاشکی حداقل چند روز در سال اینو تجربه میکردم، مثلا می رفتم در یک صومعه یا مسجد و یک هفته فقط خودم بودم و خدای خودم. خدای خودم ها نه خدای راهب یا مسجدی ها.‏

.

.

سکوت سرشار از ناگفته هاست از مارگوت بیگل *