دارم با روشی حرف می زنم. بحث می کنم. ناراضیم از رفتاری و در موردش من میگم و اونهم جواب میده. جدله بیشتر تا گفتگو. من از او ناراضیم و او هم از ناراضی بودن من ناراضیه. وقتی با هم در موردی بحث میکنیم، بر و بر توی چشم های من زل میزنه و جدای از موضوع بحث، مثل یک منتقد، همه ی سیستم فکری من رو زیر سوال می بره. منتظره که یک لحظه بلغزم تا شمشیرش رو بکشه و بزنه به نقطه ی ضعفم. حریف قدریه.

داشتم میگفتم: "من نمیخوام تو رو با فلانی مقایسه کنم ولی"

حرفم رو برید و نگذاشت که ادامه بدم و بگم -ببین اون چقدر حواسش به کارهای خودش هست-

 

گفت "پس نکن."

من ساکت شدم. مجالی به فکر دادم. مقایسه نکردم. بعد چند نفس و تامل، ادامه دادم. بدون مقایسه.