اتوکشی های جمعه شب

نوشته ی نونوش** در مورد اتو کشی منو ياد سالهای اول زندگی مشترکمون انداخت. قبل از بدنيا اومدن روشی. يادم اومد که اون موقع ها، هميشه آخر شب جمعه، موقع اتو کردن بود. ميز اتو رو ميآوردم توی هال و لباسهای اتو شدنی که هميشه روپوش و مقنعه ی من بود و چند تا پيراهنهای شسته شده ی بابايی. پيراهنهای بابايی رو دونه دونه اتو ميکردم و به چوب لباسی که به دستگيره ی در يا صندلی نزديکم گذاشته بودم، آويزان ميکردم. سالهای سال ديده بودم که مامانم پيراهنهای بابا رو اتو ميکرد و اينکار حس خوبی از خانه داری بهم ميداد.هروقت پيراهن بابايی رو روی ميز اتو پهن ميکردم، ياد حرف مامانم ميافتادم که اول بايد آستين و يقه ی پيراهن مردونه رو اتو کنی و بعد پشت و پيشش رو.ه
ساعت اتو هميشه مقارن با پخش سخنرانی دکتر قمشه ای در يکی از کانالهای تلويزيون بود و ما هميشه ميديديمش. اين موضوع لطفش رو بيشتر ميکرد.ه
ازآخرهای حاملگی، ديگه اتو کردن من تعطيل شد که شد و مسيوليت اتوی پيراهنهای بابايی بعده ی خودش قرار گرفت که گرفت و اين علامت خانه داری ما هم پاک شد. :)ه
بابايی! يادش بخير اون روزها

http://noonoosh.blogspot.com/2008/08/blog-post_28.html **