طعم خوش مهربانی

در بين نامه هايی که ديروز از صندوق پست برداشتيم، شماره ی آگوست مجله ی نشنال جيوگرافی* با موضوع اصلي "روح باستانی ايران"* هم بود. اينجا خيلی پيش مياد که مجلات برای تبليغ شماره ای رو ميفرستند. ولی اين ارسال هميشه توسط پست انجام ميشه و گيرنده داره. اين مورد عجيبی بود. اثری از پست نبود. آخرين شماره ی مجله هم نبود و از همه جالبتر اينکه مربوط به ايران بود و به ما مربوط ميشد. خلاصه در حاليکه همه تعجب کرده بوديم، با لذت تصوير مربوط به ايران و توضيحات در مورد امپراطوری پرشيا و اينکه بزرگترين امپراطوری باستان بوده ميخونديم و مدام فکر ميکرديم که اين از کجا آمده.ه
کمی بعد، بين بقيه ی نامه ها و برگه های تبليغ، يادداشت کوچکی ديديم از زن وشوهر پير خانه ی روبرويی که بيشتر در خانه هستند و گاهی آنها را در ماشين ميبينيم و برای هم سری تکان ميدهيم. در يادداشت نوشته بودند که فکر کردند، ما بخواهيم اين شماره ی مجله را ببينيم و داشته باشيم.ه
و دل ما گرم شد از گرمی اين محبت و مهربانی در جايی که ظاهرا کسی را با کسی کاری نيست. از اينکه به ما فکر ميکنند و دوست دارند که ما را خوشحال کنند. از اينکه در اين سرما، پيرمرد با پای لنگان از اون طرف کوچه به اين طرف آمده و اين مجله را در صندوق پستی ما گذاشته تا ما آخر شب اينهمه ذوق کنيم و يکبار ديگر به ايرانی بودن خودمان بباليم.ه
همان پيرمردی غريبه ای که در روز دوم آمدن ما به اين خانه گلدان گل ميخکی را همرا با کارتی برای خوش آمد برايمان آورد و اشک شادی را بر گونه هايمان روان کرد. ه

*National Geopgraphy
**Ancient Soul of IRAN