مي خواندم، مي خوانم، خواهم خواند

مي دونم که وبلاگ هر کس خونه ی خودشه. مي دونم که چهار ديواری، اختياريه. مي دونم که هر کی هر وقت دوست داره مي نويسه و هر وقت نداره نمي نويسه.ه
ولی
وبلاگ نويسی يکجور رابطه با آدمهاست. وقتی وبلاگ يکی رو ميخونی، هر روز و مرتب، ازش خبر داری، رابطه ای که شايد حتی عميق تر و نزديکتر از رابطه ات با آدمهای دور برت بشه، بوجود مياد. با هر روز يا هر چند روز يک بار، خوندن نوشته اش، اين رابطه زنده مي مونه. ه
وبلاگ نويسی هم مثل هر چيز ديگری مطلق نيست. نه ميتونی بگی مينويسم برای خودم و هيچ کاری هم به خواننده ندارم، که در اينصورت بايد پرسيد پس چرا پستش مي کنی. بنويس روی کاغذ و بگذار در کشوی ميزت. نه ميتونی بگی برای ديگران مينويسم، حتی اگر دوست نداشته باشم بنويسم. اونوقت ميشه انجام وظيفه و کار زورکی.ه
من مي نويسم چون نوشتن رو دوست دارم و لذت مي برم از تبديل فکر و تصور به کلمات و جملات و از اين طريق با خودم و دنيا ارتباطی برقرار می کنم. اين ارتباط هم جور ديگری برام لذتبخشه، چون ارتباط با دنيا و آدمهاش رو هم دوست دارم. اين ارتباط به نظر من نتيجه ی اجتناب ناپذير وبلاگه. من دوستش دارم ولی حتی اگر دوستش نداشته باشيم، فکر مي کنم حداقل بايد بهش احترام گذاشت. ه
...
اين صغری کبری ها رو چيدم تا بگم که وبلاگهايی که مي خوندم و برای ماهها آپديت نشده بودن، يک جورايی دلخورم مي کردن و از اونجا که وقتی اين صفحه رو باز مي کنم، قراره باهاش راحت باشم و از اونجا که کلا در زندگی دوست ندارم، روی آدمها به هر دليلی خط بکشم يا کسی رو حذف کنم، جابجاشون کردم. اينجوری شده که حالا بعضی وبلاگها را مي خوانم و بعضی ها را مي خواندم.ه
.
.
پ ن: به قول ابطحی يا وبلاگ ننويسيم يا مرتب بنويسيم. الحق هم که هر روز وبلاگش به روز مي شد. حيف که از 26 خرداد ديگه از اين دوست وبلاگی، نوشته ای نديدم و جز خبر تلخ، نشنيدم. اميدوارم که هر چه زودتر، وبلاگش را به روز کند.ه