اردیبهشت ماه جلالی

دیشب فهمیدم که اردیبهشت شده و من بیخبرم. اردبیهشت اساسا زیباست. هم اسمش، هم خودش. مثل بقیه ماه ها نیست. شاید بشه گفت زیباترینه. اوج زیبایی طبیعت. ‏
همراه اردیبهشت، ابیات معروف اردیبهشتی سعدی اومد توی فکرم. ‏
اول اردیبهشت ماه جلالی ..... بلبل گوینده بر منابر قضبان
بر گل سرخ از نم اوفتاده لالی .... همچو عرق بر عذار شاهد غضبان
یادم اومد از روزی که معلممون در دبیرستان این شعر رو درس می داد و معنی می کرد. هرچی فکر کردم، معنی "منابر قضبان" یادم نیومد. (گشتم و پیدا کردم بالاخره) ولی معنی بیت دوم یادم بود. همینطور معلم ادبیاتمون رو که روی میزِ نیمکت نشسته بود و شعر رو معنی می کرد. و یادم اومد که اونموقع فکر می کردم که که این تشبیه چقدر زیباست و چطور سعدی چنین تصویری از شبنم روی گل سرخ، در ذهنش نقش بسته بود و اونو شکل زیبا روی عصبانی که عرق رو گونه اش نشسته، دیده بود. واقعا این بیت خودش یک کتابه. یک تابلوی نقاشی. ‏

.

حالا این دو بیت زیبایی که سعدی سروده، خوراک چقدر سوال امتحان و تست کنکور بوده، خدا میدونه.‏ ده بیست تایی ساختار ادبی باید توش باشه.‏

.
در تحقیقات نصفه شبانه ی دیشب در باره ی این دو بیت، متوجه شدم که روز اول اردیبهشت رو بخاطر همین ابیات، به نام سعدی ، نامگذاری شده. ‏
.
.
پ ن: تازه یک بیت شعر دیگه هم از سعدی خوندم که به دردِ ما غربتی ها می خوره. ‏
مرد خدا، به مغرب و مشرق غریب نیست ... هر جا که می رود، همه ملکِ خدای اوست