صحبت این بود که روشی توی زمستون هم کفشهای فِلَت* تابستونی
رو بدون جوراب می پوشه. حالا هر جوری هست، میگه که سردش هم نمیشه.
بابایی: "ایندفعه که رفته بودیم کلاس پیانو، معلمش
گفت: این چه کفشیه که باهاش اومدی؟"
روشی: "نه. اینجوری نگفت. گفت: با این کفشها
اومدی؟"
بابایی: " ترجمه اش به فارسی همونی میشه که من
گفتم."
روشی: "چرا بیشتر حرفها وقتی به فارسی ترجمه میشه، توهین توش میاد؟"
*flat
shoes
شاید جواب این باشه که توی فرهنگ ما سرزنش خیلی متداول تر از انتقاده. ترجمه فارسی جمله بیشتر از اینکه رنگ توهین داشته باشه، رنگ سرزنش داره . واقعیت اینه که توی فرهنگ ایرانی آدمها خیلی به خودشون اجازه میدن که دیگران رو به خاطر چیزهایی که از نظر خودشون اشتباهه - وشاید این فقط نظر شخصی خودشون باشه و از نظر بقیه اشتباه نباشه- سرزنش کنن.
ReplyDeleteجالب بود هم پستت هم نظر خواننده خاموش. این که بین انتقاد و سرزنش تفاوت قائل باشیم. دارم فکر می کنم که من هم همین مشکل را دارم خیلی وقتها
ReplyDeleteدرسته كاملا ما توي فرهنگمون به نظرم دخالت خيلي داريم شايدم يه جور دلسوزيه براي بچه هامون ولي هرچي كه هست جواب نميده به خصوص در مورد تين ايجرها
ReplyDelete