سيرک

ما چند تا بليط سيرک داشتيم و ميخواستيم در آخر هفته ای که گذشت، ازش استفاده کنيم. روشی از قبل اعلام کرده که بود برای حمايت از حقوق حيوانات، رفتن به سيرک رو تحريم ميکنه و گفتگوهای ما نه منجر به انصراف ما از رفتن به سيرک شد و نه آمدن روشی. سال پيش که به سيرک رفتيم، روشی خيلی دوست داشت خصوصا که آکروبات و بندبازی و اينطور کارهای هيجانی رو دوست داره. در طی اين يکسال نظرش عوض شد. دليلش هم اين بود که در سيرک برای خوشامد مردم و پول درآوردن صاحبان سيرک، حيوونها رو اذيت ميکنن، حيوانات رو در قفس های کوچک نگه ميدارن، برای تربيتشون از روشها و وسايلی استفاده ميکنن که حيوانها دوست ندارن و ... خلاصه اينکه آدمها حق ندارن حيوونها رو مايه ی تفريح آدمها خودشون بکنن. و در جواب اينکه "نرفتن تو چه کمکی ميکنه؟" ميگفت که " وقتی ما ميريم، اونها فکر ميکنن که ما خوشمون مياد از کارهاشون" من حتی بهش گفتم "خوب تو بيا و نامه ای برای مدير سيرک بنويس و به مدير سيرک بده و نظرت را بگو." گفت "من نميام ولی نامه رو مينويسم و تو بده" که من قبول نکردم چون اين پيشنهاد فقط حربه ای بود برای اينکه اونو بکشونم و ببرم. بالاخره نيومد و موند پيش يکی ازدوستان.
اين چند هفته ی گفتگو در من احساسی ازاحترام به روشی ايجاد کرد برای اينکه بر سرعقيده اش مي ايسته و کاری رو که ميتونه، در محدوده ای ممکن انجام ميده. و حقيقتش، در نيمساعت قبل از شروع، که دوتا فيل داشتن به مردم سواری ميدادن، دلم شديدا برای فيلها سوخته بود. به بدن چروکيده و پيرشون نگاه ميکردم و نگاه بيحالشون که هيچ اثری از شادی توش نبود و به آدمهای بزرگ و کوچکی که روش نشسته بودن و فکر ميکردن که سوار فيل شدن چه کيفی داره. روشی اعتقاد داره که آدمها به اندازه ی حيوانات اهميت دارن، نه بيشتر. آدمها نه از حيوانات مهمترن و نه بهتر. و اگر چه بارها و بارها باهم در موردش صحبت کرديم، هنوز نميتونم اين موضوع رو اونجور که روشی ميگه بپذيرم، ولی واقعا احساس و نگاهم نسبت به حيوانات عوض شده.
بهر حال بعد از شروع برنامه و آغاز تاريکی و موزيک بلند و هيجان، موشی خانوم هم سازِ "بريم بيرون" رو نواخت و تلاشهای من هم برای موندن بيفايده بود. شديدا ترسيده بود. خلاصه در مدت سيرک، من و موشی خانوم و يک عروسک بادی، در فضای آزاد و زير آسمان پر ستاره باهم گپ زديم و دل داديم و قلوه گرفتيم.
ديشب ديدم که موشی خانوم هم ديگه بزرگ شده و قشنگ حرف ميزنه و ميشنوه و ميشه باهاش مدتی طولانی ارتباط برقرار کرد و طولی نميکشه که اين دخترمون هم برسر عقيده و نظری بايسته و ازش دفاع کنه. خوشم مياد که موشی با همه چيز حرف ميزنه. ديوار، درخت، سايه، مورچه،عروسک. همه چيز براش زنده است و جوريه که انگار جوابشون رو هم ميفهمه چون به مکالمه اش ادامه ميده.
اين دو تا دخترهای ما هم مثل همه بچه های نازنين ديگه، هر کدوم دنيايی بزرگ و جالب دارن. دنيايی که ما بخاطر پدر و مادری، يکجورايی اجازه پيدا کرديم که باهاش باشيم و سرکی بکشيم. همين موشی کوچولو هم، کاملا فضا و محدوده ی خودش رو داره و ازش نگهداری ميکنه. من اين فضا رو حس ميکنم و جز در مواردی معدودی که لازمه، بهش احترام ميگذارم و اونجور که ميخواد عمل ميکنم. يکی از جاهای سخت پدر و مادری اينه که بتونی اين دنيای جدا رو ببينی، بپذيری و بدون آسيب رسوندن بهش، بهترش کنی.