ميم مثل مادر

نميدونم چرا هيچوقت از مامانم که ساکت و آروم در خونه ام ميچرخه و هر جا کمک ميخوام، دستشو برام جلو مياره، نمينويسم. هر روز غذام رو آماده ميکنه و سفره ام رو پهن ميکنه. فکر کردن به مامان برای من افکار ضد و نقيضی رو پيش مياره. وقتی مادر ميشم، ميخوام که هيچ کسی همآوردم نباشه. خودم يکه تاز ميدان مادری بشم و شايد برای همين دستهايی هفتاد ساله ای رو که همونطور که بلده از مادریِ من حمايت ميکنه، ناديده ميگيرم. انگار که اون هميشه هست و بايد باشه و برای اين بودنش هم هيچ منتی بر من نداره. ميخوام که پاک کنم اون بچه ای رو که مادرش براش خدا بود. ميخوام خودم خدايی کنم. ديروز بهش نگاه ميکردم به اينکه بعنوان کسی که با ما زندگی ميکنه، چه حق و حقوقی بايد داشته باشه. آيا اين انصافه که ناديده گرفته بشه. من، مادرم و بايد تلاش کنم ولی او چی. بدون هيچ گله و شکايتی مسيوليت بچه ها و خونه رو در روز بعهده ميگيره. پدر و مادر هايی که ميان اينجا پيش ما و حل ميشن در زندگی روزمره مون. همراه ما ميشن در اين رودخانه ی پرشتاب. در حاليکه ديگه در سن چنين شنايی نيستن. مثل مرغ پربسته توی خونه زندانی ميشن و دلشون خوشه به ما که بياييم. ما هم که مياييم، نه وقتی و نه انرژی اضافه هست. مادر شوهرم يکسال پيش ما موند و شوهر و بچه هاش رو ول کرد. گاهی که خسته ميشد، ميگفت "اگر زنها قرار بود بعد از پنجاه سالگی هنوز بچه بزرگ کنند، خدا جوری خلقشون ميکرد که خودشون حامله بشن" و راست هم ميگفت. ديروز فکر کردم که کاشکی مامانم هم زودتر برگرده و از من دور باشه ولی در حلقه ی کسانی باشه که بيشتر از من به حرفش گوش ميدن و درکش ميکنن. بره تا من دلم چنان براش تنگ بشه تا بشينم و های های گريه کنم. بره و به من وشوهر و بچه هام اصلا فکر نکنه. و وقتی فکر کردم به رفتنش و جای خاليش و هواپيمايی که ميبرش به اونطرف دنيا، قلبم فشرده شد. ه
خدا همه ی بزرگترهامون رو سلامتی و عمر طولانی بده.ه