در تيم هورتون

شنبه بعدازظهره. روشی از ساعت چهار تا هشت در خانه ی دوستش دعوت داره و من هم در تيم هورتون* نزديکشون نشستم تا در اين چهار ساعت روی پروژه ام کار کنم. يکساعت و نيمی گذشته. زنگی به بابايی زدم و ازم پرسيد که در کدوم تيم هورتون هستم. پيش خودم فکر کردم که شايد بجای اينکه بره خونه، بياد اينجا پيش هم و دوتايی قهوه ای بخوريم. اينقدر فکره جدی شد که پاشدم حتی پرده ی جلوی صندليم رو که رو به پارکينگه هم باز کردم تا اگه اومد ببينمش. توی فکرم ديدم که بابايی اومده و من هم ذوق کردم. مثل هميشه که در انتظارش هستم و وقتی مياد قلبم براش ميزنه. در اون روزهای اول دوست داشتن که هر هفته از دم خونشون برای مامان نون بی نمک ميخريد و برامون مياورد، خونه ی ما طبقه دوم بود و وقتی بابايی زنگ ميزد، من ثاتيه ها رو تا برسه دم در خونه ی ما ميشمردم. ولی خوب بابايی نمياد چون روزه است و خونه هم که برسه ميخواد بره دنبال کار ديگه. توی اين مدت آدمهای مختلف اومدن و رفتن. فکر ميکنم که کار کردن در يک جايی که تو ايستادی و سيل مردم هی ميان و ميرن بايد جالب باشه. دلم ميخواد يکوقت توی همچين جايی کار کنم. مردم بيان و من بهشون خوراکيهای خوشمزه بدم. بخورن و کيف کنن و برن. عجيب دلم ميخواد کار روزانه ام مربوط به آدمهای زنده باشه نه کامپيوتر و الگوريتم و کُد و شبه کُد. با بچه ها يا بزرگها، با زنده ها. سپردمش به کاينات و ميدونم که يک جوری و به وقتش محقق ميشه.

از دنيای تصور در ميام و سری به دور و ور ميچرخونم. چند تا پسر جوون ايرانی چند ميز اونورتر نشسته بودن و شلوغ کرده بودن. بعد هم هی به من اشاره کردن و فکر کنم با ديدن صفحه ی شلوغ و پلوغ طرح من، فکر کردن که دارم فيل هوا ميکنم و رفتن تا من اذيت نشم. حالا رفتن بيرون و من از پنجره نگاهشون ميکنم. چه سرگردونن. نميدونن چکار کنن. شب جايی ميخواستن برن و يکيشون هی ميگفت بريم استراحت کنيم که شب سرپا باشيم. شايد پارتی يا کلاب. چرا اينقدر با اين بچه ها احساس غريبگی ميکنم. مگه چند سال ازشون بزرگترم. شل و ول و آزادن. فشار و زوری پشتشون نيست. هر کاری بخوان ميتونن بکنن. جامعه هيچ تفريحی رو براشون ممنوع نکرده. در هيچ طرفی هلشون نميده. اگر فشار خانواده و جامعه نبود، آيا ممکن بود اصلا دانشگاه نرم و درس نخونم؟ بقول مامانهامون، ول بشم؟ حتی يکبار هم نشده بود که درس نخوندن به فکرم خطور کنه. بعنوان مسيری برای زندگی. يادمه که وقتی کنکور داده بوديم و منتظر جوابها بوديم فکر ميکردم که اگر قبول نشم چکار بايد بکنم. يعنی ديگه ادامه ی راه زندگيم دانشگاه بود ولا غير. در سن جوونی، کارهايی که ما ميتونستيم بکنيم، کاملا مشخص بود. هنوز پسرها تصميم نگرفتن که چکار کنن. آ آ، الان هم يک گروه دختر جوون، در اوج شادابی و زيبايی با دوتا ماشين اومدن و در پارکينگ اونوری پارک کردن. اينها دارن اونها رو نگاه ميکنن و ميخندن. خُب، سوار ماشين شدن و رفتن. بالاخره تصميم گرفتن که کجا برن. آيا دوست داشتم که در سن اونها و در اين فضا بودم؟ آيا اين جوونی کردن که ميگن جوونها در ايران نميکنن، همينه؟ شنبه ها بيايی بيرون و بگردی توی خيابون و نگران کميته و حرف مردم و متلک نباشی. راحت، در زيبايیِ جوونيت جلوه کنی. موهات رو هر رنگ خواستی بکنی و هر جور خواستی کوتاه کنی. اگر کسی رو داری که دوستش داری با اون باشی و اگر هم نه، با گروه دوستانت باشی و اگر هم کسی هم پيدا شد که ازش خوشت اومد باهاش بری. خيلی وسوسه کننده است. آزادی و جوانی ترکيب خطرناکيه. آيا جوونی با عشق و دوری و انتظار خوبه يا جوونی که هر کی رو خوشت اومد، فوری دستت بهش برسه. يکجايی خونده بودم که جوونی مثل غنچه ی نوشکفته است. ايکاش که در تمام مراحل رشدش، بخوبی ديده بشه و بوييده بشه تا تبديل به گلی باز بشه. نه اينکه در يک حصار بسته باشه و هيچکس نه ببينش و نه بوش کنه و نه اينکه اونقدر دستمالی بشه تا نشکفته پرپر بشه. ه
يک گروه جوون ايرانی ديگه اومدن و نشستن. اينها هم دخترن و هم پسر. يکيشون داره تعريف ميکنه که خونه دوستش رفته بوده و مامان دوستش داشته يکساعت به شلوار جين پاره اش نگاه ميکرده. و همه غش غش ميخندن. خوب ديگه برم سر کارم و در عين حال زاغ سياه اينها رو هم چوب بزنم. ه

خاله زنک خانوم در تيم هورتون :)ه

تيم هورتون نام يک کافی شاپ معروف در آمريکای شماليه*