رانده شده از دنيای خواب

ساعت چهار ونيم صبحه. بيدار شدم که که به موشی برسم. اون خوابيد و خوابِ من هم رفت. همه خوابيده اند. من از دنيایِ خوابِ خودم رانده شدم. به هرکدومشون نگاه ميکنم. و درِ دنيایِ اونها هم به رويم بسته است و بهش راهی ندارم. اتاق تاريکه و سفيدی صفحه ی مانتيـور، باعث ميشه که تاريکتر هم بنظر بياد. صدای حرکت قطاری از دور مياد. يک ماشين هم رفت. سکوت هست سکوت و صدای دکمه های کيبرد. ميگردم بدنبال چيزی که من رو با خودش ببره. ولی همه موضوعاتی که در چند روز گدشته برايم دلبری کردن و چشمکی زدن که ازشون بنويسم، هيچکدام در اين لحظه آماده نيستند. مثل تقاشی هستم که نشستم در انتظار آنکه کسی بيايد و خودش را در اختيارم بگذارد تا بهش نگاه کنم و نگاه کنم و از وجود او،چيزی بيافرينم. کسی نميايد اما . بسوی هر کدوم دست ميبرم، فرار ميکند...ه

تنها عليرضا افتخاری ست که در ماشين داشت اين ترانه را ميخوند و هنوز هم گوشه ای نشسته و واضح برايم ميخواند
*
در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در اين خانه ی ويرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم، باز پس آرد
کس تاب نگهداری ديوانه ندارد
در انجمن عقل فروشان ندهند راه
آنرا که سر صحبت فرزانه ندارد
....
تا چند کنی قصه ی اسکندر و دانا
ده روزه ی عمر، ده روزه ی عمر اينهمه افسانه ندارد
*

من اما عاشق افسانه ام. افسانه شنيدن، افسانه گفتن و افسانه شدن.ه
عمر خودش هم افسانه ای بيشتر نيست

---

پ ن: مطلب به اينجا که رسيد، موشی دوباره صدام کرد. منهم فقط لپ تاپ رو بستم و رفتم پيشش. همانجا هم کنارش توی تخت، خوابم برد. سرِکار وقتی لپ تاپ رو باز کردم، اين صفحه باز شد. منهم نگاهی بهش کردم و بازخوونی و برخلاف معمول که نوشته هايی که از زمان نوشتنشون بگذره، راهی بايگانی ميشن، اين يکی پست شد.ه