قياس

صبح که بيدارش کردم، طبق معمول، مي پرسه، "امروز کجا ميريم؟" ميگم "من و تو، روشی رو مي بريم مدرسه و خودمون برميگرديم خونه". ميگه "وقتی مدرسه ی روشی تعطيل شد، مي ريم و مياريمش خونه؟" ه
من هم تاييد ميکنم.ه

.

مي پرسه "مادر کجاست؟" ميگم "مادر ايرانه". ميگه "ما برديمش فرودگاه و با هواپيما رفت ايران؟" من تاييد ميکنم. (در طی ده روزی که مادر به ايران برگشته، حداقل بيست بار اين که مادر کجاست را پرسيده و خودش هم برای ما و ديگران توضيح داده.) ه
ميگه "هر وقت ايران تعطيل شد، ما ميريم و از فرودگاه مياريمش خونه؟" ه
من باز هم تاييد مي کنم.ه

.

در دلم از اين توانايی قياس که خداوند به بچه ها داده تا تکه تکه اطلاعات را با تکرار در ذهنشون ضبط کنن و بعد به هم مرتبط کنن و مسايل پيچيده رو چه ساده حل کنن، حيرت ميکنم و باز به خودم ميگم، خدا هرچی اين بچه ها نياز دارن، بهشون داده. بجای درست کردن بچه ها، شايد بيشتر کاری که ما بايد بکنيم، اينه که خرابشون نکنيم.ه