ليسبون

ساعت دوازده شبه. اومدم که بخوابم ولی با وجود خستگی خوابم نمي بره. از پنجره ی اتاق به ليسبون نگاه ميکنم. ليسبون. شهری پر از نخل های بزرگ. شهری در کنار بيکرانگی اقيانوس. وقتی از فرودگاه بيرون آمديم، که به آب نزديک بود، بوی آب رو بخوبی ميشنيديم.ه

.
ديشب بعد از شام، گروهی که موسيقی کلاسيک پرتفالی مينواختند، دعوت شده بودند. يک تيپ آهنگ نواختند که گفتند اسمش هست "فادو" يک تيپ موسيقی بود و گفتند نميشه کسی "فادو" رو نشناسه. و البته در ميز ما هيچکس اسمش رو نشنيده بود. بهرحال موسيقی زيبايی بود و خيلی به دل من نشست. غمی داشت که دلنشين بود. بعد که در موردش با رييس شرکت ما که خودش پرتفاليه حرف زدم، توضيح داد که فادو، آهنگی غم انگيزه در اون خواننده بيشتر با دريا درددل ميکنه. و در ادامه گفت. دريا هميشه عزيزان زيادی رو از ما گرفته. ماهيگيرانی که به دريا رفتند و برنگشتن، مسافرانی که با کشتی رفته اند و برنگشتند، سربازانی که برای جنگ رفتند و کشته شدند. قصه های آدمها چقدر شبيه به همه و آدمها چقدر به هم نزديک. سفر اگر فقط يک نتيجه داشته باشه، اينه که ميبينی دنيا چقدر کوچکه.ه
.
سفر کاری چيز عجيب و غريبيه. در حاليکه اومدی سفر و کلی مشعوف شدی که شهر جديدی رو ميبينی، مواجه ميشی با روزهای کاری که از روز کاری عادی هم طولانی تره و اصلا ساعت نداره و چون پول بليط و هتلت رو هم شرکت ميده، خودت هم چند برابر احساس دين ميکنی. باورت نميشه که دو روزه اومدی و از در هتل بيرون نرفتی.ه
.
روز هايی که تمامش خودت هستی وخودت. نه مادری و نه همسری. وقتی راه افتادی تصميم گرفتی که فکرت فقط روی کار و سفر باشی و حالا که داری ميری، بهترين نتيجه رو از اين هفته گرفته باشی. بخودت گفتی و از همه شنيدی که دلت رو بگدار و برو. گفتی که برای مدتی رها ميکنی، همه ی بسنگی هات رو، همه ی چيزهايی رو که در دستت داشتی. همين کارو کردی. اما اون مادره، اون همسره، که ديگه دستش به کسی نميرسه و هيچ کاری برای عزيزانش نميتونه بکنه، دايم داره، ساعت رو چک ميکنه و فکر ميکنه که الان بابايی و بچه ها دارن چکار ميکنن وهر از چند گاهی از خودش ميپرسه که بهتر نبود اگر نميومدی.ه