فقط به پيش

باز، من شدم و يک روز که بايد توش کار سه روز رو بکنم. امروز، روز استفاده از استراتژی "فقط تير بنداز و جلو برو رو" (که قبلا ها توضیح داده ام) است. به نتيجه فکر نکن. به زمان فکر نکن. فقط برو جلو.ه
ببينم ميتونم مرخصی های دوشنبه، سه شنبه ام را نجات بدم و در آرامش، در کنار بابايی جان بيل بزنم و به باغچه خدمت کنم يا نه.ه

.
پ ن: اينها رو نوشتم که وسوسه ی نوشتن هم از بين بره و هی يک چيزی غلغلکم نده که وسط تير و تيراندازی، بخوام ول کنم و بيام اينجا افاضات کنم.ه
پ ن: ديروز يک پست بلند بالا نوشتم. در محکمه ای که متهم و دادستان و قاضی اش، خودم بودم، حسابی اعتراف کردم. (البته اعتراف داوطلبانه، نه زوری). بعد هم ديدم که حرفهايی که بايد ميزدم، زدم ديگه. اينجا بگذارمشون که چی. بعدها از نتيجه هایش مي نويسم. دادگاه و محاکمه هم که اين روزها ديگه برای کسی جالب نيست.ه