نگاه

دو سه هقته ایه که در کلاسِ نقاشیِ روشی، از روی میوه ها طراحی می کنند. آخر کلاس هم همه ی چیزهایی که روی میز بوده و کشیده اند، خودشون می خورند. دیروز که دنبالش رفته بودم، داشتن با چه کیفی پرتقال می خورند. مامانِ دوستِ روشی گفت "خوبه اینجا، صنم میوه می خوره. توی خونه که لب به میوه نمی زنه." روشی هم به من میگه "مامان، کیوی که امروز خوردم خیلی خوشمزه بود. اصلا همه ی میوه هایی که توی کلاس نقاشی می خوریم، خیلی خوش مزه است." می گم "چه جالب. باید بپرسم که از کجا میوه هاشون رو می خرند" می گه "من فهمیدم چرا این میوه ها برای ما خوشمزه اند." و بعد توضیح می ده که "چون ما حداقل نیم ساعت تمام، فقط بهشون نگاه می کنیم تا بکشیمشون." من میگم "خوب؟" میگه "خب همین دیگه. وقتی به یک چیزی، مدتی طولانی نگاه کنی و به همه چیزش دقت کنی، ازش خوشت می آد. دوستش داری. خودت امتحان کن."ه

.

.

به خودم می گم که باید حداقل روزی يکبار، به چيزی، کسی، در دور و برم، اينجوری نگاه کنم.ه