دانه ی زندگی

وقتی روشی در کلاس دوم بود، شاید هم اول، چند باری در باره ی ص ک ث کنجکاوی کرد و پرسید. منهم که نمیدونستم چی باید بگم، فقط گفتم، الان نمی تونم جوابت رو بدم. به موقعش خودم بهت میگم. وقتی هم که از موقعش پرسید، چون نمی دونستم، جواب سر بالا دادم. او هم بعد از چند بار پرسیدن، دیگه هیچ حرفی نزد. موشی تازه بدنیا آمده بود و روشی سال سوم بود که از بعضی صحبتهاش و کنجکاوی های یواشکیش حدس زدم که این موضوع بیشتر فکرش رو مشغول کرده. طبق معمول اول نگران شدم، بعد در اینترنت گشتم دنبال جواب و راه حل نگرانی ام. چند مطلب خوندم و چند فیلم دیدم. متقاعد شدم که باید و باید و باید خودم در این مورد باهاش صحبت کنم. روانشناسی گفته بود که دادن اطلاعات به بچه ها در این مورد یک دین به گردن پدر و مادره و یاد گرفتم که چقدر باز کردن این در به روی بچه ها، بهشون آرامش و امنیت می ده. حتی اگر خودشون هم نپرسند، باید فرصتی رو برای سوال کردنشون پیش آورد. برای دخترها، بهتره که مادر اینکارو بکنه و برای پسرها، پدر. نکته های مختلفی یاد گرفتم. مثل اینکه، هر چیزی که میگم باید درست باشه. هر مورد رو با سوال شروع کنم تا ببینم دقیقا خودش تا چه حد می دونه و من چقدر باید جلو برم. بهش اطمینان بدم که هر حرف و سوالی در این موضوع داشته باشه، می تونه از من بپرسه و اگر جوابش رو هم ندونم، حتما بهش میگم که نمیدونم ولی جواب درست رو پیدا خواهم کرد. ابزارهای زیادی یاد گرفته بودم و هنوز دلم می لرزید برای شروع. منی که مادرم حتی یکبار با من در این مورد صحبتی نکرده بود، یعنی هیچ بزرگتری، می خواستم با دخترک نه ساله ام گفتگو کنم. توکل به خدا و واقعا با توکل به خدا، سر صحبت رو باهاش باز کردم. اولش صدام می لرزید. از بدن دختر و پسر شروع کردم و در مورد تولید مثل توضیح دادم. کف دستم وقتی روی کاغذ شکل می کشیدم، خیس از عرق بود. بیشتر از آنکه فکر می کردم می دانست. از آنچه فکر می کردم آسانتر بود. کنجکاوی و سوالهایش، معقول و پاک بود. توضیحات من را راحت شنید. ترسناک ترین سوال را از من کرد. همان که کابوس همه مادران و پدران شاید باشد. اینکه آیا اینها در مورد تو و بابا هم صدق می کند؟ من و موشی هم همینطور بوجود اومدیم؟ و صدایی از دهان من گفت بله. چیزی هم عوض نشد. من نمردم. او هم غش نکرد. در رفتار و نگاهش به ما هم بعد از آن تغییری حاصل نشد. وقتی تمام شد، من رها بودم و آزاد. گفتم که چون دختر عاقلیه و از سن خودش بیشتر می دونه، من زودتر باهاش در این مورد صحبت کردم. گفتم مادر هیجوقت با من چنین حرفهایی نزد و من دوست دارم که ما باهم بتونبم هر حرفی بزنیم. من رو بغل کرد و بوسید. او هم راحت شده بود. از فکری که شاید فکر می کرد بده ولی مشغولش کرده بود. فهمید که موضوعی طبیعی ست و فقط از آن با هر کسی صحبت نمی کنیم. سدی بین ما شکست و دری باز شد. جالبه که بسیاری از نگرانی هایم از این بابت برطرف شد. دیگه می دونستم اگر هر چیزی در این رابطه پیش بیاید، او می تواند به من بگوید، چون قدم اول را من برداشته بودم. واقعا خوشحالتر از قبل بودم و احساس میکردم پایم در زمین مادری، محکمتر ایستاده است. ‏

.
در همان زمانها که می خواندم و آماده می شدم، یاد گرفتم که اولین زمانی که بهتر است با بچه ها در این مورد گفت، سه سالگی ست. هنوز برای بچه جنسیت مطرح نیست. احتمال شنیدن سوال "بچه ها از کجا می آن؟" خصوصا وقتی مادری، بچه ی بعدی را باردار باشد، زیاده. پدر و مادر باید به سادگی و عادی واقعیت بوجود آمدن بچه را بگویند. او این را یاد می گیرد و مرحله مهمی از آموزش ج ن س ی پشت سر گذاشته می شود. بچه ها مثل همه چیزهای دیگه، شنیده رو ضبط میکنند و به تدریج هضم. سوالهای بعدی هم به موقع خودشون میان. در پس ذهنم داشتم این رو و دنبال شنیدن سوال یا موقعیت مناسب بودم. روزهای شنبه، روشی به کلاسی می ره و من و موشی نیم ساعت در اتاق انتظارِ کلاس می مانیم تا برگردد. آنجا کتابهایی برای سرگرم کردن منتظرین هست. هفته ی پیش، موشی کتابی برداشت برای بچه ها در مورد بدن انسان. از اون کتابهایی که تصاویر متحرک دارد. اولین صفحه در مورد شروع زندگی بود. همان فرصتی بود که من دنبالش بودم. کتاب را به فارسی برایش خواندم. فکر کنم بازهول شده بودم که اگر به انگلیسی بخوانم کسی صدایم را بشنود. موشی گوش کردو هیچ نگفت. سوالی نکرد. وقتی به تصاویر جنین در شکم مادر رسیدیم، ابراز علاقه کرد و بیشتر پرسید. مطمین نبودم که خوب فهمیده باشد، منظور چه بود. چون هیچ نپرسیده بود. این هفته که به کلاس رفتیم، دوباره همان کتاب را برداشت. اینبار شجاع تر شده بودم و به انگیسی خواندم. در متن از کلماتِ زن و مرد استفاده کرده بود و هفته ی قبل که من به فارسی خواندم، گقته بودم یک مامان و یک بابا. وقتی کلمه مرد و زن را خواندم، گفت "نه مامان، باید بگی یک مامی و یک دَدَی" فهمیدم که چیزی رو که هفته ی پیش شنیده، ضبط کرده. وقتی صفحه تموم شد، پرسیدم "پس بِی بی از چی بوجود میاد؟" گفت "از مامی سید* و ددی سید". فهمیدم که کار برای این زمان به انجام رسیده. ‏
.
از نوشته ی این صفحه یک عکس گرفتم که شاید متن نوشته به کار دیگران هم بیاد و ایده ای در مورد چه جوری گفتن بده. ‏

وقتی من عکس گرفتم، موشی موبایل را از دستم گرفت و گفت می خواد از بِی بی عکس بگیره. این یکی رو موشی گرفته. ‏

پ ن: من فقط تجربه ی خودم را گفتم، لطفا با مسیولیت خودتان استفاده کنید. ‏ :)‏

Seed *