چشمِ جادویی

چند روز پیش روشی از حموم صدام زد تا چیزی رو نشون بده. رفتم و این چشمی رو که میبینین روی آینه ی بخار کرده ی حموم دیدم. تمرین این هفته ی کلاس نقاشیش، چشم بود. گفت بنظرت خوب شده؟ میشه از همین عکس بگیری به معلمم نشون بدم؟ منهم خیلی ذوق زده، دویدم،عکس گرفتم. به معلم نشون دادن که شوخی بود ولی اینجا گذاشتنش محض یک خاطره، خالی از لطف نبود. ‏

فرداش، موشی رو برده بودم حموم. وقتی کارمون تموم شد و پرده ی حموم رو کنار زدم، دیدم چشم جادویی دوباره روی آینه پدیدار شده، زنده تر از دیروز. از آنجا که ما هم بالاخره موفق شدیم سریال لاست* رو بیینیم و تا حالا یک پانزده اپیزودی رو دیدیم و همگی درگیر کشف رموز و اسرار هستیم، متحیر شدیم که این چشم چطوری دوباره ظاهر شد و کمی بابتش تعجب و خنده و شوخی کردیم. و البته دستمال جادویی وقتی خوب آینه رو پاک کرد، در حمام بعدی، چشم جادویی هم دیگه پیدا نشد. ‏

دیدن لاست در کنار روشی و بابایی، آخر شب های تابستونی، بعد از خوابیدن مادر و موشی، برنامه ی دلچسبیه که به روزانه ی ما اضافه شده.البته به شبانه ی ما اضافه شده. ولو میشیم روی یک کاناپه و چون آخر شب هم هست و همه میخواهیم پاهامون رو دراز کنیم، شش تا پا و شش تا دست بهم گره می خورن. زمانی برای سه تایی با هم بودن، موضوعی برای گفتگوی اختصاصی سه نفری و حس ارتباطی که بهش نیاز داشتیم. اینکه روشی شب تا دیر وقت با ما بیدار بمونه و فیلم ببینه، به اوحس خوبی میده. به ما هم. معمولا وسط هم میشینه و هر وقت صحنه ی نامناسبی باشه، با وجود دو بزرگتر، پرنتینگ** خیلی آسونه. یکی رویه ی کوسن مبل رو فوری میکشه روی سرش و اون یکی هم صدا رو قطع میکنه تا صحنه دوباره عادی بشه. او هم از اون زیر میگه بابا، خفه شدم، بذارین نفس بکشم. ‏

بگذریم که دیگه نگران نیستیم که اگر الان سرمون رو گذاشتیم زمین و نکیر و منکر پرسیدن جک*** بهتر بود یا سایر****، دیگه ما در جهالت و نادانی، نمیگیم که شرمنده ما لاست رو ندیدیم. با اگر بپرسند از لاک***** چی یاد گرفتی، دو سه تا چیزی داریم که بگیم. ‏

Lost *

parenting **
Jack ***
Sawyer ****
Locke *****