نفس کشیدن یادت نره

توصیه های ایمنی پرواز را که قبل از بلند شدن هواپیما اعلام میکنند، هر چقدر هم تکراری، همیشه گوش میکنم. همیشه هم نگاه میکنم ببینم نزدیکترین خروجی اضطراری کجاست. همیشه هم به خودم میگم، فکر کنی اگر هواپیما خواست سقوط کنه، اینها رو یادت می مونه؟

این یکی را هم حتما همه ی دفعات دیگری هم که سوار هواپیما شده بودم، دیده و شنیده بودم. اما این دفعه توجهم بهش جلب شد. در مورد ماسک های اکسیژن که وقتی هوای داخل کابین مشکلی پیدا میکنه، از بالا می افتن جلوی دستتون. این بار متوجه شدم که گفت، کسانی که بچه های کوچکتر بهمراه دارند، اول ماسک خودشون رو بگذارن بعد برای بچه شون. در فیلمش هم خانومه رو نشون داد که با آرامش اول ماسک خودش رو گذاشت و بعد برای دخترش. تعجب کردم. اول خودت، بعد بچه ات؟ بعد دیدم که  به عقل جور در میاد. اول باید خودت نفست بالا بیاد تا بتونی کاری برای بچه ات بکنی.

باید یادم بمونه تا اون موقع هایی که به مفری برای نفس کشیدن احتیاج دارم، از خودم دریغ نکنم. وقتی نفس رو از خودم دریغ کنم، خودم را هم از بچه ام دریغ کرده ام. مادر، زنده و سر حالش به درد می خوره. نه درب و داغون و نفس بریده اش.