بعضی وقتها کار نميکنه

وقتی رفتم دنبال روشی، گقت مامان ميشه برای من يکی کيسه بوکس بگيری. وقتی پرسيدم چرا، گفت که تمام روز، مارتين، يکی از همکلاسيهاشون، داشته اونها رو مسخره ميکرده و کيسه ی بوکس رو ميخواست برای اينکه عصبانيتش رو خالی کنه. تعريف کرد که بهشون چی گقته بوده و تعريف کرد که چطور روشی سرش داد کشيده و باهاش دعوا کرده. پرسيد مامان اگر من بزنم دماغش رو بشکنم، تو از من عصبانی ميشی؟ گقتم تعجب ميکنم. چون تو اهل دعوا، خصوصا از نوع کتک کاری نيستی. گفت ميخوام يک کاری بهش بکنم تا ناراحت بشه. من گفتم خوب اون ميخواست که تورو عصبانی کنه و موفق شده. اخمهاش بيشتر تو هم رفت. بهش گفتم که اگر تو در برابر همه ی اين مسخرگيهاش، بهش پوزخند ميزدی، حتما از کار خودش احساس حماقت مي کرد. عصبانی تر شد. گفت "همه همين رو ميگن. کار نميکنه، کار نميکنه" براش داستانی از بودا تعريف کردم که کسی مدت طولانی با توهين و تحقير بودا تلاش کرده بود که آرامشش رو بهم بزنه و اونو عصبانی کنه. وبالاخره نااميد شد. وقتی از بودا پرسيدند چطور جوابی به اهانتها ندادی، گفت "وقت کسی حرفی به من ميزنه، مثل اينه که هديه ای رو به من تعارف ميکنه. من ميتونم بگيرمش و ميتونم نگيرم. اگر نگيرم، اون برای خودش ميمونه" روشی پوفی کرد و گفت "دلم ميخواد سر اين بودا رو بشکنم."ه
وقتی ديدم که حرفهام عصبانيتش رو کم که نکرد هيچ، بيشتر هم کرده. ساکت شدم. از آنجا که نميتونم موضوع رو ول کنم، دنبال راه ديگه گشتم. مارتين پسريه که قد بلندی داره و موهای خيلی بلندی هم داره. گفتم "تولد مارتين کی هست؟" گفت "همين شنبه". گفتم چطوره برای تولدش يک سِت کش و تِل و گيره ی موی سر بخری و با يک کارت تبريک بهش بدی. توی کارت هم بنويسی "از اينها استفاده کن تا موهايت قشنگ تر بشود" روشی گل از گلش شکفت. گفت "واقعا؟ ميشه اينکارو بکنم؟" گقتم "آره، چرا نه؟ " شاد و سرحال شد. ده دقيقه ای در مورد اينکه توی کارت چی می نويسه و وقتی مارتين کادوش رو ميگيره چکار ميکنه، حرف زد و ذوق کرد و بالا و پايين پريد. شاد و سرحال شد و رفت دنبال کارهاش. چند دقيقه پيش اومد و گفت "ديگه اصلا عصبانی نيستم"ه

بعضی وقتها کار نميکنه ديگه....ه