پنچرگيری

زمان تحويل يک پروژه ی بزرگ جلو افتاد و منی که از کارم در اون پروژه قبلا عقب بودم، دچار گسستگی بين چندين و چند کار شدم که وقتی به همشون نگاه ميکردم و زمان تحويل ها که نزديک شده اند، دستم شل ميشد و مغزم فقط يک پيفام بهم ميداد. "نميشه"ه

.
روز جمعه، کارم اصلا پيش نمی رفت. ظهر شده بود و هيچ کاری به سامان نرسيده بود. از فکر تمام شدن يک روز ديگه و يک هقته ی ديگه و درجا زدن پروژه، حالم شديدا بد شده بود. جز همون "نميشه" ی منحوس هم هيچ چيزی از کله ام در نميومد، به بابايی زنگ زدم و گفتم که حالم خوب نيست، بريده ام، کارم پيش نميره و نميتونم اين پروژه رو تموم کنم. ازم پرسيد که الان دارم دقيقا چه کار ميکنم و مشکل چيه. براش گفتم و گفتم و گفتم. شنيد و گفت که وقتی کار خودش پيش نميره و حالی مثل حال من بهش دست ميده، وقتی بنظرش روز از پی روز ميگذره و کار مفيدی انجام نميشه، ميشينه و هر چی هست و نيست رو کاغذ مي آره. همه ی کارها رو، کوچک و بزرگ. بعد شروع ميکنه از کار آسونتر به انجام دادن. گفت که هر کاری، هرچند کوچک که انجام بشه و هر موضوعی که از اون ليست خط بخوره، بهش انرژی مي ده و انگيزه ی بيشتری برای ادامه پيدا ميکنه. گفت که تلفن که تمام شد، کارو ول کن، برو حمام کن يا چرتی بزن يا هرطور که ترجيح مي دی سرحال شو و بيا بدون توجه به اينکه ساعت چنده و چقدر امروز وقت داری و چقدر در کل وقت داری، فکر کن کارت فقط اينه که همه ی کارهات رو بنويسی. بعد اونی که برات از همه آسونتره و آب خوردنه انجام بده.ه

.
در پايان مکالمه، حالم در کل بهتر بود. اونروز هر دوتای بچه ها رو هم بابايی از مدرسه آورد و من از خونه بيرون نرفتم. تا قبل از آمدن موشی، ديگه تقريبا ليستم رو نوشته بودم. در طول روزهای شنبه و يکشنبه در وقتهای خواب موشی، کم کم کار مفيد شروع شد. ديشب ساعت دوازده و نيم، اولين موضوع رو بطور کامل تمام کردم. يکی از چند ده تا که انتظار داشتم در يک روز چند تاشون رو حل کرده باشم. برام مهم نبود. مهم اين بود که کار به جريان افتاده.ه

.
فعلا که بابايی، ماشين پنچر شده ام رو راه انداخت. اميدوارم که به موقع به خط پايان هم برسه. ه