متفاوت ولی معمولی

امروز يکبار خواستم پاسخی برای کامنتهای پست قبلی بنويسم و در واقع مي خواستم بنويسم که "معلوم شد که بيشتر دوست داريم مثل قرمزی باشيم. خود منهم دوست دارم مثل قرمزی راحت و معمولی باشم تا مثل نيلگون پيچيده و زيبا و دور از دسترس." اما همون موقع، چيزی شبيه فکر بانو ه دو چشم که در کامتنش گفته بود، به ذهنم رسيد. از خودم پرسيدم که آيا واقعا ميخوام معمولی باشم و آيا آدمهای معمولی چقدر در دنيا تاثير گذاشتن. مگه همه ی آدمهايی که در دنيا تغييری بوجود آوردن، در زمان خودشون، تنها و عجيب و غريب نبودن؟ خيلی هاشون حتی از جامعه ی آدمهای معمولی طرد شدن.ه

.
شايد بشه اين موضوع رو اينجوری گفت. مثل ديگران بودن و منحصر بفرد بودن، شايد دو جنبه ی متفاوتِ ما باشند که مثل همه چيزهای ديگر در هستی، تناقضی هستند که باهم در ما وجود دارند و هنر ما اينه که تعادل رو بين اين دو موضوع، در کنار هزاران موضوع ديگه برقرار کنيم. فکر نميکنم که تفاوت آدمها باعث تنها بودنشون بشه. در واقع فکر که ميکنم تفاوت، اصل حياته و قرار هم نيست که ما با هم يکی باشيم. فکر ميکنم توهمی که گريباگير آدميزاد شده و تنهايی و جنگ و نابودی رو بهمراه آورده، توهم برتر و بهتر بودنه که آدميزاد نسبت به بقيه ی آدمها و نسبت به دنيا و طبيعت پيدا کرده.ه

.
خوبه مثل قرمزی، شاد و معمولی راه بريم و بچرخيم و صدا درست کنيم، اما لازم هم هست که گاهی مثل نيلگون گوشه بشينيم و فکر کنيم و با سوال بدون جواب "از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود" کلنجار بريم. البته يادمون باشه که در اينصورت هنوز هم به اندازه ی قرمزی معمولی هستيم. و اگر باله و دمی به زيبايی نيلگون داريم، تلالوش رو به هستی هديه کنيم اما بخاطرش احساس برتری، حتی به ملخ دريايی نکنيم.ه

.
امروز فصلی از کتاب انديشه های ماندگار رو ميخوندم که در رابطه با طبيعت بود. از قول سرخپوستی ميگفت که او در مدرسه ی سفيد پوستها درس خوانده و چيزهايی از کتاب ياد گرفته. اما بنظر او کتاب روح بزرگ خلقت در طبيعت هر روز و هر روز برای ما بازه و چيزهايی رو به ما ميآموزه که در هيچ کتابی نيست.ه
.
هنوز نميتونم بفهمم که چرا بعضی حيوانات مثل همين نيلگون نميتونن با بقيه همجنسانش کنار بيان و مثل همون خروسها باهم دعواشون ميشه. اين درس رو نفهميدم. ه