اتصال

ماهيچه های گردنم و پشتم هنوز منقبضند. دستهاتو دور گردنم حلقه کردی و با تمام نيرويی که در بدن کوچکت بود، خودت را به من چسباندی. هر چه من و مربي گفتيم جوابی دادی تا نمونی. تمام انرژی دستت و تمام توان فکرت و تمام قدرت جيغت رو از صبح بکار بستی تا به مهد نری. بايد ميرفتی. امروز بايد مامان دلش رو سنگ ميکرد. ميدانستم که بايد اين صحنه رو ترک کنم. بايد اميدت رو برای برگشتن به خونه ببرم. بايد تورو بگذارم و برم تا مواجه بشی و بگذری از مرحله ای از رشدت. و يکبار ديگه من بايد از پشت درهای بسته صدای جيغ پاره تنم را بشنوم و اشک بريزم و برم. چرا حرکت و جلو رفتن، بزرگ شدن، با درد همراهه؟ شايد راههای ديگری هم هست. شايد.ه
....
ساعتی بعد که زنگ زدم تا ببينم چطوری، معلمت گفت که ديگه گريه نميکنی ولی مرتب ميگی که ميخواهی به خونه بری. عزيزم همينطور سرسخت و با پشتکار در زندگی بمان. خسته نشو که زندگی يک تلاش بی وقفه است. معلمت از من تشکر کرد که تونستم قوی باشم و تو رو از خودم جدا کنم. ه
من قوی هستم؟ من قوی شدم؟ نميدونم. بدنم و ذهنم چنان کوفته شده که انگار تصادف بزرگی کردم. ه
...
عصر برميگردی و تا شب بارها و بارها تکرار ميکنی که من خيلی ناراحت بودم وقتی که تو رفتی. ميدونم و ميدونم و ميدونم و از ناراحتيت بيشتر از خودت ناراحتم و باز فردا تو را خواهم برد. طبيعت به من ياد داد که اگر بخواهم تو را داشته باشم بعد از نه ماه که در شکمم بودی، با رنج بايد از خودم جدايت کنم. قدم به قدم، اتصال های ظاهری ما بهم کمتر خواهد شد. اما چيزی هميشه ما را بهم متصل ميکند. چيزی نا ديدنی و ناگسستنی....ه