ماه

نزدیک غروب با روشی می رفتیم دنبال موشی. ماه کامل در آسمان بود. با هم نگاهش کردیم و روشی گفت کاشکی ماه همیشه همینطور کامل دیده می شد. صحبت در مورد ماه ادامه پیدا کرد که با وجود اینکه شکلش مرتب تغییر می کنه و در بعضی روزها اینقدر نازکه که اصلا نمیشه دیدش، در برابر خورشید که هر روز طلوع میکنه و کامل توی آسمونه، ماه رو بیشتر می بینیم. من گفتم که خورشید رو نمیشه نگاه کرد. جز در موقع طلوع و غروب، اگر در کرانه ای باشیم می تونیم بهش نگاه کنیم و دایره اش رو حس کنیم. روشی گفت با وجود اینکه خورشید خیلی بزرگ و گرمه و زندگی روی زمین به بودن خورشید بستگی داره، من ماه رو بیشتر برای خودم حس میکنم. یعنی انگار بهم نزدیک تره، مهربون تره. ماه مثل یک دوسته. مثل اینکه برای من می آد توی آسمون. گفتم شاید چون ماه به زمین نزدیک تره. گفت آره، ماه با ما خودمونی تره. گفتیم ماه مثل ما آدمهاست. تغییر میکنه. شکلش عوض میشه. واقعی تره. با حال تره. راجع به لکه های روش حرف زدیم که یک جوری مرموزه. روشی گفت می دونی که حرکت ماه و زمین جوریه که ما همیشه فقط یک طرف ماه رو می بینیم، یعنی یک طرف ماه هیچوقت از زمین دیده نشده؟ نمی دونستم. میگه برای همینه که ماه خیلی باحاله.ه

..

..

شب با خودم، تنهایی، فکر می کردم که ماه زمینیه. مثل ما آدمهاست. خورشید خداییه، مثل خداست. نمیشه دیدش، فقط میشه گرماش رو حس کرد و اگر نباشه، زمین می میره. ماه زیباست ولی از خودش نور نداره. نور از خورشید میگیره. خورشید به همه نور می ده ...ه

..

..