پدیده ای به نام وبلاگ

یه وقت میایی سراغ وبلاگ وانتظار کامنت داری و هیچی نمی بینی. این لازمه تا تکلیفت رو با وبلاگ روشن کنی و یادت بیاد که همچین خبری هم در وبلاگت نیست و اگر می نویسی، اساسا برای خودت می نویسی. یه وقت می آیی سراغ وبلاگت و انتظار کامنت نداری و کلی کامنت می بینی. این هم علاوه بر اینکه خیلی مزه داره، حس میکنی که جزیره ای تنها نیستی و به دیگران وصلی. ‏

این بالا و پایین ها، فرصتیه برای دوباره نگاه کردن به وبلاگی که دارم. فرصتیه که از خودم بپرسم، چرا می نویسم و از خودم بشنوم، یا به خودم بگم که می نویسم تا بنویسم. می نویسم تا خودم را بخوانم. می نویسم تا دیگران مرا بخوانند.‏

.
بعد از پست قبلی، و واقعا بعد از اون پست بود که فکر کردم، چرا وقتی ما بدست موشی دوربین میدیم، هیچوقت خودمان را با قد او تنظیم نمی کنیم. شق و رق میایستیم و انتظار داریم که او ما رو رصد کنه. در حالیکه وقت حرف زدن با او کوتاه میشیم و هم قد.‏

.

یکی دیگه ازمحاسن وبلاگ نوشتن همینه که ما تکه ای از زندگی را می نویسیم و بعد می تونیم باز و باز ببینیمش و بخونیمش.‏ رویهمرفته وبلاگ پدیده ی عجیب و پیچیده و جالبه. مثل همه ی پدیده ها.‏