خانه ی مادری

این روزها، خبرها را بیشتر می شنوم. گاهی هم می خوانم. هر خبر مثل مرکبی، از قطره چکان می چکد توی کاسه ی آب زندگیم. بتدریج پخش و محو میشود. رنگ مرکب ها فرق می کند. گاهی سیاه است. گاهی رنگی. از مرکب های سیاه زیاد حرف نمی زنم. نه اینکه اینجا نمی نویسم. اصلا بر زبان هم کمتر می آورم. می گذارم غمش برود و اون ته ته ها ته نشین شود. جایی که دستم به راحتی بهش نرسد. ‏
بعد از این دوری و جدایی، احساس غریبگی میکنم. مثل اینکه جلوی در خانه ای ایستاده ام که توش عزاداریست ولی آنقدر آشنا نیستم باعزاداران که تو بروم و اونقدر دورم که نمی تونم چیزی بگم. امید هم هست. شادی هم هست. عروسی و تولد. در اونها هم نیستم. سخته که اون خونه روزی خانه ی خودت بوده باشه و هنوز دوستش داشته باشی. ‏
من جایی در این خبرها ندارم. در شادی ها یا غم هایش. آنها را نمیکشم. نمیچشم. فقط آنها را می اندازم روی آخرین تصویر هایی که از آنجا داشتم و تظاهر می کنم که واقعی هستند. من فقط زنی هستم در آن سوی دنیا که وقتی برای خانه ی مادریش، غم دارد،آن را در چشمانش نگه نمیدارد که دخترانش غمگین شوند. بر زبانش هم نمی آورد. گاهی غمگنانه اعتراف می کنم که از این جدایی، بخاطر بچه هایمان، راضیم. من برای خودم، دیگر از آنجا حقی قایل نیستم. چیزی از مادری که رهایش کردم، نمی طلبم. من اما همیشه برایش دعا میکنم. از ته دل. آن بند نافی که مرا به او وصل می کند، آنقدر قوی هست که نصف دور زمین را هم بچرخد و پاره نشود. من ایمان دارم که از پس کولاک ها و زمستان، هر چقدر هم سرد وسیاه و طولانی، بهار در خانه ی مادری می آید. ‏ "ایمان من به تو ایمان من به خاک است."* ‏

بار دیگر شهری که دوست می داشتم. نادر ابراهیمی *