قانونِ بی نهایت

وقتی موشی رو حامله بودم، با خاله ام (که خودش دوتا بچه داره) حرف می زدم و بهش گفتم "نمیدونم که چطور میشه بچه ی دیگه ای بیاد و من به اندازه و مثل روشی دوستش داشته باشم." گفت "وقتی که بیاد، به محض اینکه چشمت بهش بیفته، می بینی که این اتفاق افتاده. هیچوقت هم نمی فهمی چطور." درست گفت، در همان لحظه اول که از شکمم بیرون آوردنش، معجزه رخ داد. ‏
.
به قول شاعر* " تو پای به راه در نه و هیچ مپرس --- خود راه بگویدت که چون باید رفت." ‏
.
وقتی همون روزهای اول بدنیا اومدنش، روشیِ هشت ساله، به زبان دیگه همین سوال رو از من کرد که آیا اون رو هم به اندازه ی من دوست داری، بهش گفتم که آره. و وقتی پرسید چه جوری؟ گفتم: این دوست داشتن، از قانون بی نهایت تبعیت میکنه. بی نهایت ضربدر دو میشه بی نهایت. بی نهایت تقسیم بر دو هم میشه بی نهایت. روشی قبول کرد چون اون موقع قانون بی نهایت رو بلد بود. از مدرسه ی فارسی یاد گرفته بود. ‏ می دونست که روی بی نهایت هر عملیاتی انجام بدی نتیجه باز بی نهایته.‏

.
.
پ ن: اینها رو می خواستم در پاسخ به کامنت نازنین در پست قبلی بنویسم. ‏

‏* نمیدونم شاعر این شعر کیه. ‏‏‏