شنبه و یکشنبه ی گم شده

دوشنبه است و من نشسته ام پشت میز کارم. دیروز، جمعه بود که من لپ تاپ را بستم. با خوشحالی. چون کاری نیمه تمام نداشتم برای آخر هفته. همه لیستم چک خورده بود. لازم نبود آخر هفته، چند ساعتی اضافه کار کنم و کار را برای دوشنبه به جایی که باید، برسانم. من در انتظار شنبه و یکشنبه ای بودم برای استراحت. برای تنفس. وقتی لپ تاپ را بستم انگار در دستم بود این فُرجه ای که از زندگی گرفتم. نمیدانم کجا گم شد. در راه دکتر که می رفتیم و برمی گشتیم یا لابلای کوهِ لباسهایی که در لباسشویی انداختم و از خشک کن در آوردم و تا کردم، شاید جارو برقی مکیدش یا در قابلمه، با گوشت و رب گوجه، پخت و ناپدید شد یا در فروشگاه، از لای چرخ خرید افتاد. شاید در صدها فریمِ فکر و گفتگو و موضوع، با اهل خانه، فراموش شد. شاید مُرد در کنار شنبه و یکشنبه هایی که بابایی مدتهاست درشان نفس نکشیده و تکه ای از من، برای این بی نفسی اش همیشه غصه میخورد و خفه می شود. من شنبه و یکشنبه مان را ‏آنقدر می خواهم که می توانم برایش گریه کنم.‏