سنگینم

دیشب خیلی برایم حرف زد. از حس های بدی که داشت. از نارضایتی هاش از خودش. از نا امیدی هاش. از غمش. از کلافگیهاش. خوب بود که اینها رو میدید و به این وضوح می گفت. خوب بود که اینها رو از کلاف زندگی در آورده بود. خوشحال بودم که اینها رو به من گفت. از آن خوشحالیها که مزه تلخی دارند. بیشتر شنیدم و کمتر گفتم. گفتم که خوشحال باش که این گره ها رو می بینی. هر گرهی، راهی برای باز کردن داره. قدم اول دیدن گره هاست. چیزهایی گفتم که زیاد مهم نیستند. ‏

.

انگار وقتی می خوابید کمی بهتر بود. گفت کمی راحت ترم. لبخند خوبی زد. مفید بودم گویا. ‏

.
دلم اما ترکید. دلم هنوز هم دارد می ترکد. مادر باشی و ببینی گره به دست جگر گوشه ات است، بعد بشینی و گره را با خودش نگاه کنی و تعریفش کنی، بجای اینکه با دندان گره را بجوی. ببینی غمی بدلش است و بگذاری تا بچشد و مزه مزه کند بجای آنکه دهان بر دهانش بگذاری و همه ی غم را بِمِکی. دلت می ترکد. به خدا، می ترکد. ‏