تا تو هستی ...*‏

ساعت پنج و بیست دقیقه است. آشفته ام. به دلایل مختلف که می دانم و نمیدانم. هنوز دیر نکرده. اما بی اختیار، هر چند دقیقه از لای کرکره ها به پارکینگ نگاه میکنم و جای خالی ماشینش را، باز میبینم. دیر نکرده ولی بهش زنگ میزنم. مکالمه مان همین چند کلمه ی کوتاه است.

‏-کجایی؟
‏-در راه منزلجات
‏-خوبه
‏-پس فعلا
‏-خداحافظ

بی آنکه بگویم، بی آنکه بشنود، وقتی هست، بهترم.

* تا تو هستی و غزل هست، دلم تنها نیست ...