در ستايش درخت توت سياه

توی اينترنت دنبال چيزی که در کارم احتياج دارم ميگردم که بی اختيار همه ی حواسم ميره به درخت توت سياه گوشه ی حياط. سال پيش که اولين تابستان ما در اين خانه بود، انگار درختها هم با ما غريبه بودن. درختها رو نميشناختيم و نميدونستيم که هر کدوم چه درختی هستن. وقت نميشد به حياط برسيم و بيشترين کاری که کرديم زدن چمن ها بود. اما امسال، گويا يکسال باهم زندگی کردن و همنفس بودن، ما رو به حياط و زندگی سبزی که توش در جريانه نزديک کرده. الان وقتی بهش نگاه ميکنم ديگه همه جاش برام آشناست. جزيی از خونه است. توی خونه است و اينکه توی خونه اين موجودات سبز و زنده و ساکت نفس بکشن، خيلی خوبه. داشتم از درختی ميگفتم که سال پيش در کنار حياط زندگی کرد و سبز و زرد شد و خوابيد. اما امسال دستهای سبزش رو با توتهای سياه بسوی ما دراز کرد. دستهايی که هر روز پّره. روشی و موشی، من و بابايی، سنجابها و پرنده های کوچک و بزرگ، همه از خوردنش لذت ميبريم. برای اينکه دستمون به شاخه های بالايی برسه، بابايی نردبان بزرگی رو زيرش گذاشته. از نردبان که بالا ميری و سرت وارد قسمت پر شاخه تر درخت ميشه، احساس ميکنی وارد خونه و حريمی شدی که صاحبخانه با مهربانی برات باز کرده و ثمره ی جانش رو در طبق اخلاص گذاشته. وقتی که توتی را ميگيری و ميکشی که بکنی، با کندنش، بوی و نفس زندگی رو حس ميکنی و وقتی توی دهنت ميگذاری، انگار اون زندگی رو به خودت تزريق ميکنی.
درخت توت عزيز ما، بودنت در خانه، دوست داشتنی و مبارکه. هميشه سبز و شاداب باشی!ا