باران

نيم ساعت پيش از پنجره بيرون رو نگاه ميکنم. بارون مياد و بيرون تاريکه. هيچ چيز قابل توجهی نيست. برميگردم و مشغول کارم ميشم. الان دوباره نگاه ميکنم. بارون تمام شده. نور خورشيد ميتابه و زمين و چمن و درخت ها، همه برق ميزنن. برق تميزی. منظره ای زيبا. ميدونم که اگربيرون بودم و از نزديک نگاه ميکردم، نوک هربرگ چمن، قطره ای آب بود. اينو بارها در چمن های خونه، بعد از باران ديدم. حتما اگر در آسمون بگردم، يک جايی رنگين کمان نقش بسته. همه چيزميدرخشه. جالبه که باران چقدر يک منظره ی يکسان رو عوض ميکنه. برای همين، ياد شعر سهراب افتادم که ميگه:
چشمها را بايد شست
جور ديگر بايد ديد
واژه بايد خود باد، واژه بايد خود باران باشد
چترها را بايد رفت
زير باران بايد رفت

واقعا که يک باران ميتونه خيلی چيزها رو عوض کنه
پ ن
ديروز بعد از بارونی شديد رفته بودم بيرون و شبکه ی تار عنکبوتی نسبتا بزرگی رو ديدم که کلی آب روش جمع شده بود و مثل همه ی چيزهای ديگه، ميدرخشيد. پاره هم نشده بود.
وقتی بارون مياد از موشی ميپرسيم "چی از آسمون مياد؟" ميگه "بايون" ميگيم "بارون زمينو چکار ميکنه؟" ميگه "خيش" ميگيم "ديگه چکار ميکنه؟" ميگه "تَييز"