خزعبلات

وقتهايی هست که سنگينم. خيلی سنگين. احساس ميکنم که زمين زير پايم باتلاقیه که منو داره به آرومی ميبلعه. به چيزهای مختلف دست مي اندازم ولی هيچکدام بالايم نميکشد. دنبال آسمان آبي ميگردم ولی نميبينم. گويای در دنيای من آسمانی نيست. چسبنده، لزج، بدبو. ميدونم که بايد خودم دست و پام رو تکون بدم اما نميکنم. انگار که خودم ميخوام که فرو برم. نميخوام بخودم کمک کنم. ميدونم که ميتونم ولی نميکنم. چرايش را نميدانم. فرو ميروم و فرو ميروم تا دستی از غيب مرا بيرون بکشد و با سيلی يا با نوازش از اين خلسه مرگبار بيرون بياورد. ه

سالها پيش چشم پزشکی بعد از معاينه ی چشم من با تعجب گفت که چشم من داری يک انحراف است ولی مغزم با سرعت زياد اين انحراف را ميپوشاند. او گفت که مغز من برای ديدن بيشتر از ديگران فعاليت ميکند و اين انحراف را نامريی کرده است. شايد نوعی از جنون هم در وجود من هست که با مهارت آنرا پنهان ميکنم. شايد.ه