تولد

روزی مثل روزهای ديگه. امسال نه در انتظارش بودم، نه براش هيجانی داشتم. ميدونستم که هست. دوستش داشتم مثل روزهای قبل و به همان دليل روزهای بعد. امسال روز تولدم، برام مناسبتی نبود که فکر کنم همه بايد بخاطرش شادی کنن و وجود منو قدر بدونن. برام روز تولدم بيشتر از يک مارک اضافه روی تقويم نبود.ه

شاد شدم از ديدن خرمالويی که بابايی برام گرفته بود.ه

لذت بردم از عطر قهوه ی ترکی که دوتايی خورديم.ه

چراغ جادويی که در نعلبکی قهوه ام نقش بسته بود، نويدی به دلم داد.ه

مزه مزه کردم، طعم گوارای مادری رو، وقتی گردنبندی رو که روشی برای اولين بار، خودش و با پول خودش برام خريده بود، به گردنم انداختم.ه

دهانم شيرين شد با خوردن کيکی که با بابايی خريديم و شمعش رو حداقل بيست باری برای موشی روشن کرديم و او فوت کرد.ه

دوست داشتم اون لحظات در آغوش هم نشستن و به دوربين لبخند زدن رو.ه

...

باز هم بزرگتر شدم.ه

پی نوشت

کيک بالا همونيه که ما نوش جان کرديم. جای شما خالی.ه

خرمالو رو هم در تصوير هفته ببينيد.ه