جيغ بزن

من و موشی اين چند روزه مريض بوديم. همه درد و ناراحتی مريضی يکطرف، شکنجه ايی که همه موقع شربت دادن بهش ميشديم يکطرف. اين بچه چنان جيغهايی ميزد که انگار دارن ناخنش رو ميکشن و منهم مثل دژخيم دست و پاش رو ميگرفتم و بالاخره ميريختم توی دهانش و اون تف ميکرد و من دوباره ميريختم و بالاخره بعد از مدتی، اين شکنجه تمام ميشد. تا شش ساعت بعد که دوباره تکرار بشه. انواع راههايی را که شنيده بوم و به فکرم ميرسيد هم امتحان کرده بودم ولی جواب نداده بود. ه
ديروز راه جديدی به فکرم رسيد. وقتی موقع شربت شد، با ابزار شکنجه، يعنی "فاشق و دستمال و شربت رفتم پيشش" بهش گفتم "موشی جان موقع شربته." مثل هميشه گفت " نميخوام. شربت نميخورم" و در رفت. منهم بدون اينکه مثل قبل برم سراغش و پيه جيغ و داد رو به تنم بمالم و شربت رو بدم، گفتم " تو دوست نداری شربت بخوری و برای همن جيغ ميزنی. خوب پس جيغ بزن." کمی تعجب کرد و من دوباره گفتم " شروع کن ديگه جيغ بزن" کمی تظاهر به گريه کرد ولی معلوم بود که نميدونه جريان از چه قراره و چرا مامان شربت رو بهش نميده. منهم هی گفتم "جيغ هات رو بزن چون وقتی شربت ميخوری اگه جيغ بزنی، ميريزه بيرون و دوباره بايد بخوری" خودم هم شروع کردم به حيغ زدن و گفتم "اينجوری جيغ بزن" بين خنده و گريه، کمی جيغ زد و بعد قاشق رو پر کردم و گفتم "اگر ميخواهی ميتونی هنوز جيغ بزنی ولی شربت بريزه بيرون، من دوباره بهت ميدم" بدون جيغ زدن خورد ولی تف کرد که خوب من دوباره بهش دادم. اون بار با تف و گريه ولی بدون جيغ زدن انجام شد. بار بعد اما، همين ترفند کار رو تا آخر پيش برد و بدون گريه وجيغ و تف شربت رو خورد. جايزه هم گرفت. ه

من شايد بيشتر از اديسون که برق رو کشف کرده بود احساس باهوشی و موفقيت ميکردم. ميگن اديسون هم بيشتر از ده هزاربار تجربه کرد برای درست کردن لامپ و وقتی بهش گفتن بابا ول کن، گفت من اينقدر راههای غلط رو تجربه کردم که ديگه راه غلطی نمونده که برم و ديگه اجبارا به راه درست ميرسم. حالا حکايت سعی و خطای ما هم با بچه ها همينه. ه

پ ن: اين حکايت اديسون نقل قول ار دکتر هلاکويی بود.ه