تمرینِ دموکراسی

بعد از چند روز تعطیلی، باید با دست پُر و لب خندان اینجا می بودم ولی آن ابر متلاطمی که بر سرمان نشسته، دهانم را هم برای نوشتن از شادی و شعف بسته. فقط چشم است که می خواند و می بیند. از وبلاگ قدیمی، مطلبی را که مربوط به جون 2008 بوده، برداشتم، در سوگ دموکراسی وبه امیدش.ه
.
.
امروز قرار بود در کلاس روشی، بچه ها با هم بحث کنن راجع به اينکه آزمايش های پزشکی روی حيوانات درسته يا غلطه. روشی از مدتی پيش در انتظار بود و در این مورد مطالعه ميکرد و آماده ميشد که با دست پُردر بحث شرکت کنه. روشی از مخالفان پر و پا قرص اين موضوعه و چندين بار هم در خونه برای ما در موردش صحبت کرد. حالا نکته ی بسيار جالب در اين بحث اينه که معلمشون گفته، هر کسی بايد در اين بحث در طرفی شرکت کنه که باهاش مخالفه. يعنی اونکه که مخالف آزمايش روی حيواناته، بايد از زبان کسی حرف بزنه که با اينکار موافقه. کسی که با اينکار موافقه بايد مثلا با روشی مخالفت کنه. ه
اين کار تفريحی نيست. بخشی از کار کلاسشونه و معلم، نتيجه ی کارشون رو ارزيابی ميکنه. از مدتی قبل در مورد روشهای بحث کردن، درکلاس صحبت ميکردند. يک کارگاه هم در اين مورد داشتن و خانمی از موسسه ی آزادیهای مدنی کانادا* آمده بود و در اين کارگاه با هم تمرين کرده بودند که چطور ميشه به جهات مختلف يک موضوع نگاه کرد. اينکه مسايل اجتماع هميشه درست يا غلط، خوب و بد نيستند. سفيد و سياه نيستند و بايد خاکستری دیدشون. در مورد اينکه دموکراسی يعنی اينکه آدم بتونه نظر طرف مقابلش رو با حالتی گوش کنه که داره حرف جديدی رو ميشنوه نه اينکه به صورت حرفِ مخالف بشنوه و در انتظار پايانش باشه تا دوباره حرفِ خودش رو بزنه. اينکه در دموکراسی، آدم بايد بتونه نظر مخالفش رو با علاقه و توجه کامل گوش کنه. ه
امروز قراره بچه ها نشون بدن که چقدر اين قابليت رو پيدا کردن و من وقتی به حرفهای روشی در اين مورد گوش می کنم، دلم روشن ميشه به آينده ای که اين بچه هاخواهند ساخت، آينده ی که نتیجه اش دنيای بهتری باشه. آينده ای که در اون ديگه کسی بخاطر فکرش محکوم يا زندانی و کشته نميشه. دنيايی که در اون عشق و دوستی و درک متقابل تنها قانون در رابطه ی انسانهاست.ه
.

.
Canadian Civil Liberties *