حوصله ندارم

بعضی از روزها، مثل مرغ سرکنده، بال بال می زنم. امروز هم یکی از اون روزهاست. نه کاری پیش میره. نه دل به کاری می تونم بدم. نه به درد خودم می خورم نه به درد کسی. خدا اگر کمک کنه، مثل امروز، بچه ها به موقع پاشن و کارهای پر شتاب صبح به موقع انجام بشه، با کسی کلاهم تو هم نمیره. وگرنه روزهایی که اینجور انرژیم زیر خط صفره، کافیه یک دست انداز کوچک تا متوسط در روند کار پیدا بشه تا بهم بریزم. این روزها توی دلم به خیلی چیزها بدوبیراه میگم. برای اینکار زشت هم آخر سرش به خودم بد و بیراه میگم. نزدیکهای صبح که دو ساعتی بیخواب شده بودم، کلی به استیکرهایی* که شب قبل تا ساعت دوازده با بابایی روی دیوار زده بودیم، بد وبیراه گفتم که چرا به دیوار نمی چسبند و کنده میشن. خوب معلومه وقتی به چیزی بد و بیراه بگی و بچسبونیش، بعد که بیای بشینی سر جات، بهت دهن کجی می کنه و دوباره کنده میشه. البته منهم دیگه فقط نگاهشون کردم و با حرص گفتم به دَرَک که کنده شدین.ه
این بود حال و روزِ ما،تا نیم ساعت پیش که روشی از مدرسه اومد. پرسیدم چطوری و چه خبر. گفت "معمولی." از دو تا دوستهای صمیمی اش پرسیدم و موضوعی که فکر می کردم امروز حتما در موردش صحبت کنند. گفت "باهاشون حرف نزدم." گفتم "خوب چرا." گفت همینجوری. گفتم "دعواتون شده، قهر کردین؟" گفت نه. گفتم "آخه چطور شماها که مثل وروره ی جادو مدام حرف می زنین، اصلا حرف نزدین." میگه "خوب مامان حوصله نداشتم امروز. غذا هم که رفتم بگیرم، چیزی رو که می خواستم، به خانومه فقط نشون دادم. آدم یه وقت حوصله نداره دیگه."ه
برگشتم سر کارم و فکر کردم که خوب منهم امروز حوصله ندارم دیگه. چه خوب بود اگر تکلیفم با خودم روشن بود و اینقدر خودم رو به در و دیوار نمی زدم. برگشتم بالا و نگاهی به برچسبها کردم که کج و کوله روی صندلی افتاده بودند و بهم نگاه می کردند. بهشون گفتم. الان حوصله ندارم. بعدا درستتون میکنم.ه

*

این استیکر ها قراره روی یکی از دیوارهای ما منظره ی یک درخت پاییزی رو درست کنند. حالا که فعلا انگار خودشون باورشون شده و بدون باد پاییزی، همه شاخ و برگهای درخت، خودبخود میریزن زمین. ه