آدمها و وبلاگها

نمیدونم شاید این یک مریضی باشه ولی من آدمها رو دوست دارم. آدمها خیلی جالبند. هر آدمی، یک دنیاست با گذشته و حال و تفکرات و نظرات و ظاهر و باطن و پیچیدگیها و سادگیهاش. و من دوست دارم وقتی به آدمها نزدیک می شم، وقتی باهاشون ارتباط برقرار می کنم، وقتی حرفهاشون رو می شنوم و وقتی نوشته هاشون رو می خونم و از نگاهشون به دنیا نگاه می کنم. فکر می کنم که هر آدمی به دنیا، معنی و مفهموم تازه ای می ده.ه
..
دنیای وبلاگ را هم دوست دارم. نه تنها برای اینکه می نویسم، که نوشتن را هم خیلی دوست دارم. بلکه چون شنا میکنم، بین دریای آدمهایی که صورت و اسم ندارند. ولی واقعیند. هستند. و من نوشته هاشون رو می خونم و شریک بخشی از روز و حالشون میشم. حرفی باهاشون می زنم و شاید ازشون بشنوم. شاید فقط یکبار، شاید چند بار و شاید مرتب. فرقی نمیکنه، اونجا، آدمها هستند که من دوستشون دارم. ه
..

زمانی بود که اگر می رفتی و در خیابان قدم می زدی، آدمهای دور و ورت را می دیدی که می روند و می آیند و شاید دلت باز می شد. حالا در این خیابانهای وبلاگ، قدم میزنی و هر طرف، آدمی را می بینی که داره حرفی می زنه و آدمهایی را که نظراتی در مورد اون حرف دارند و تو فکر میکنی که چه شلوغه این کوچه پس کوچه های وبلاگها و متحیر میشی از این دنیای ساکت و پرصدا.ه

..

گاهی عجیب حس میکنم که خدا چه حالی داشت وقتی انسان رو آفرید، به این مخلوق جدید نگاه کرد، خلقتش رو تحسین کرد و گفت تبارک الله احسن الخالقین