پراکنده

روز ها و لحظه پُرند از موضوع و ماجرا. روزها و لحظه ها چه زود می گذرند. به تاریخ آخرین پستم نگاه میکنم و می بینم به راحتی عدد فاصله ام بیشتر میشه. ‏نخ بادبادک نوشتن گاهی از دست آدم در میره. هی دنبالش می دوی و دستش به نوکش می رسه، کمی تو دستت نگه می داری و دوباره فرار میکنه و میره. ‏

.
امروز سه شنبه است. من شنبه، سه روز پیش، کیف پولم رو گم کردم با همه کارت ها و مدارک و دار و ندارم. بعد از ظهر پلیس زنگ زد و گفت که خانمی پیداش کرده و به پلیس داده. دست نخورده. از اون همه استرس و فشار و ناراحتی که مثل آمپول پنیسیلین، یکهو بهم تزریق شد و دو روزی طول کشید تا یواش یواش اثراتش از بین رفت، فقط همین دو خط موند که بنویسم. و تشکری که هنوز از یابنده نکردم. یعنی نمیدونم چه جوری تشکر کنم. برام سخت شده. آدمی که ندیدمش ولی اسمش گوشه ذهنم نشسته. جودی. اتفاقا دارم کتاب بابا لنگ دراز را هم می خونم و هر شب کمی میرم به دنیای یک جودی دیگه، جودی آبوت.برای همین وقتی به یابنده ی کیف پولم فکر میکنم یک دختر جوون و شیطون بنظرم میاد. ‏

.
امروز رُز رونده اولین غنچه اش باز شد. پر از غنچه است. هر بار که از جلوی در رد میشم، تصور میکنم روزی رو که همه غنچه هاش باز میشه و دیواری از گل برامون درست میکنه. ‏

.
امروز اولین روز از آخرین ماه مدرسه است. یک سال تحصیلی دیگه هم داره تمام میشه. روشی بزرگتر شده. امسال خیلی بزرگ شد. غنچه های نوجوانی دخترکم داره مثل رز های باغچه باز میشه و من بدون اینکه بهشون زل بزنم و معذبش کنم، یواشکی نگاهشون میکنم و از دیدنشون و از بوییدنشون پر میشم از احساس های مختلف. ‏