در کلاس یوگا بودیم و دراز کشیدیم برای شاواسانا. وضعیتی که در انتهای یک سری حرکات یوگا داریم. باید بدون فکر و حرکت در این حالت بمانیم. معلم در حالی که این حرکت را توضیح می داد، گفت اینکه یک نفر چقدر در یوگا پیشرفته است، با شکل انجام حرکات مشخص نمیشه. چون با بدنی نرم و آماده از ورزشهای دیگر هم می توان حرکات یوگا را بخوبی انجام داد. انجام درست شاواساناست که نشاندهنده ی تبحر در یوگاست. اینکه تو بتونی در این مدت، بدون حرکت و بدون فکر بمونی. نکته ی حرفش برام جالب بود.
ادامه داد که رها کردن اندام بدن در این حرکت راحت تر انجام میشه اما اونکه سخت تره و سالها ممارست و در عین حال معرفت احتیاج داره رها کردن فکره. می گفت که فکر همه از دنیاست و مادی.در لحظه ی تولد، ما بدون هیچ فکری بدنیا اومدیم و در لحظه ی مرگ هیچ فکری رو با خودمون همراه نمی بریم. فکر مانند بدن، کاملا دنیاییست.
یاد داستان درویشی افتادم که عطار را بیدار کرد. همان که از عطارِ پرمشغله پرسید اینهمه مشغول دنیایی، چطور میخواهی بمیری؟ و در جواب سوال عطار که تو چطور می میری؟ گفت من همینطور که می بینی. و دراز کشید و مرد و عطار را کرد آن عطاری که می شناسیم. فکر کردم که چه خوبه اگر دنیایم در کیسه ای باشه که بتوانم به راحتی کنار بگذارم و بروم. چه خوبه که این را تمرین کنم.
فکر کردم به عظمت مرگ و عظمت زندگی و اینکه ما در هر لحظه روی لبه ی راه میریم که یک طرفش زندگیه و یک طرفش مرگ. و من باز فکر کردم که همینقدر که زندگیم را دوست دارم، مرگم رو هم دوست دارم.
وقتی معلم به آرومی ما رو هدایت کرد تا از شاواسانا خارج بشیم، بدنم سنگین بود و خودم سبک تر بودم انگار. فاصله ای بود بین من و بدنم و گونه ام از اشک خیس بود.
ادامه داد که رها کردن اندام بدن در این حرکت راحت تر انجام میشه اما اونکه سخت تره و سالها ممارست و در عین حال معرفت احتیاج داره رها کردن فکره. می گفت که فکر همه از دنیاست و مادی.در لحظه ی تولد، ما بدون هیچ فکری بدنیا اومدیم و در لحظه ی مرگ هیچ فکری رو با خودمون همراه نمی بریم. فکر مانند بدن، کاملا دنیاییست.
یاد داستان درویشی افتادم که عطار را بیدار کرد. همان که از عطارِ پرمشغله پرسید اینهمه مشغول دنیایی، چطور میخواهی بمیری؟ و در جواب سوال عطار که تو چطور می میری؟ گفت من همینطور که می بینی. و دراز کشید و مرد و عطار را کرد آن عطاری که می شناسیم. فکر کردم که چه خوبه اگر دنیایم در کیسه ای باشه که بتوانم به راحتی کنار بگذارم و بروم. چه خوبه که این را تمرین کنم.
فکر کردم به عظمت مرگ و عظمت زندگی و اینکه ما در هر لحظه روی لبه ی راه میریم که یک طرفش زندگیه و یک طرفش مرگ. و من باز فکر کردم که همینقدر که زندگیم را دوست دارم، مرگم رو هم دوست دارم.
وقتی معلم به آرومی ما رو هدایت کرد تا از شاواسانا خارج بشیم، بدنم سنگین بود و خودم سبک تر بودم انگار. فاصله ای بود بین من و بدنم و گونه ام از اشک خیس بود.
چه جالب باید باشه این یوگاو این مراحل که من تا به حال تجربه شون نکردم
ReplyDeleteاینکه بدون فکر از دنیا می ریم خیلی قابل تامله. واقعا این آزاد شدن از فکر چیزیه که بهش احتیاج داریم. و چه خوب تونستی از پس این مرحله بربیای...
ReplyDeletecheghadr man az in blog por az hes haye khub misham , mamnun ke minvisi Parisa jan
ReplyDeleteسلام.
ReplyDeleteاینکه آدم بتونه مشکلاتش رو توی یک کیسه بذاره و وقتی لازم نیست بهش فکر نکنه و یا اصلا بهشون فکر نکنه توانایی ای است که خدا به همه نداده. یا شاید داده و ما بیدارش نکردیم. خیلی خوبه که کلاس یوگا میرین و بعد به این چیزاش هم فکر میکنین. همین فکر کردن خودش پیشرفته و ارزش داره.
موفق باشین.