کَل کَل

روشی رفته حموم و با موهای خیس اومده نشسته روی مبلی که درست جلوی پنکه است. با وجود اینکه می دونم خوشش نمیاد، میگم "جلوی پنکه بشینی، سرت سرما میخوره." جمله ام رو تکرار میکنم "ممکنه سرت سرما بخوره" باز طاقت نمیارم و میگم " احتمال زیاد سرما میخوره." گوشه ی لبهاش و دماغش رو می بره بالا، می فهمم که اشکالات درست شده. میگم "البته خودت می دونی" با دلخوری، بلند میشه. پاهاش رو تاپ تاپ می کوبه روی زمین و میاد کنار من روی مبل می شینه. به نشانی دلخوری، سرش رو رو به اون طرف نگه میداره که یعنی من با تو کاری ندارم. ‏
چند دقیقه بعد میگه "میدونی که سرما خوردگی از سرما درست نمیشه؟ از ویروس بوجود میاد. ویروس نداشته باشی، سرما نمی خوری." ‏
میگم "درسته" ‏
بلند میشه و دوباره تاپ تاپ پاهاش رو به زمین می کوبه و می ره روی همون مبل جلوی پنکه میشینه. ‏
میگم "بد نیست بدونی که وقتی بدنت سرد بشه، اگر ویروس سرما خوردگی در بدنت باشه، فعال میشه. پس اگر ویروس داشته باشی و بدنت یخ کنه، فرصت بهش میدی که فعال بشه." ‏
باز بلند میشه و با تاپ تاپ بر میگرده پیش من میشینه. ‏
میگه:" فعلا اینجا میشینم تا فکر دیگه ای پیدا کنم." ‏
.

حالا ما در طول روز چند تا از این کَل کَل ها داشته باشیم خوبه؟ فکر میکنم که کَل کَل کردن بخشی از هستی نوجوانهاست. برای خانواده هایی که بچه ی نوجوان دارن، نبوغ و خلاقیت و مهارت و دانش بشری و صبر و حوصله آرزو می کنم تا از کَل کَل ها سربلند بیرون بیان.‏