می خواهیم بریم پارک.
روشی: مامان، یکی از لباس هایی که برای مدرسه خریدم بپوشم؟
چیزی نمیگم.
روشی: نه. نمی پوشم. اینا مال مدرسه اند.
چیزی نمیگم.
روشی: اگر یک بلوز بپوشم چیزی میشه؟
من: اگر مدرسه هم بپوشیش، چیزی نمیشه.
روشی: پس تو میگی یکی از بلوزهام رو الان بپوشم.
من: آره بپوش.
روشی: مامان! تو نباید بگی بپوش. تو باید بگی -نه نمیشه بپوشی- تا سِلف کُنترل* من قوی بشه.
من با قیافه ی مثلا عصبانی و صدای بلند: نه! نمیشه بپوشی!
روشی می خنده و میگه: فقط نایسلی* بگو نه.
پ ن: این چیزی نگفتن بعضی وقتها انتخاب خوبیه. خیلی گشاینده ی کاره، خصوصا در ابتدای گفتگوها. نمیدونم چرا آدم فکر میکنه همیشه باید یک چیزی بگه.
Self control *
Nicely*
No comments:
Post a Comment