معجزه ای، چیزی فکر کنم شده. دو روزی به وبلاگ سری نزدم و حالا که اومدم، دیدم بیشتر وبلاگ هایی که میخوندم، پست جدید دارند. همشون مدت طولانی خاموش بودن. خودم هم بزنم به تخته، نوشتنم روان شده. مثل بها رکه دونه دونه همه از خواب زمستونی بیدار میشن. تورنتو که چند روز پیش هوا واقعا بهاری شد. آدم با کاپشن گرمش میشد.  بهارانه ی وبلاگ نویسی خوبه ولی بهارانه ی وسط زمستان در تورنتو خوب نیست. من رو می ترسونه. عادی نیست. قشنگ حس میکنم که پیش بینی های گرمایش زمین داره یواش یواش به وقوع می پیونده.

حذف آینده و گذشته که تصمیم سال جدیدمه، واقعا کار میکنه ها. کمتر از یک ساعت پیش حالم گرفته شده بود. اینقدر که اشک هم توی چشمم جمع شد. در کنار موشی کمی آروم گرفتم و دوباره به بدحالیم نگاه کردم. یک تکه اش مربوط میشد به چراهای گذشته. یعنی که چرا تا حالا یک اتفاقی نیفتاده. دوتاش مربوط به آینده بود. اولی در مورد همون آرزوی قبلی ولی  به این شکل که "لابد  بعدن هم اتفاق نمی افته و آرزوش رو به گور میبرم" و اینها. دومی هم در همین مایه ها بود، کمی حفیف تر. بعد از گذشته و آینده زدایی، دیدم احوالاتم خوب شد.