موشی: مامان. ماشین میاد. مواظب باش.

من: مواظبم.

موشی: ترسیدم ماشین بخوره به تو. بِمُری*. من نمیخوام که تو بِمُری.

من: نگران نباش. من نمیمیرم.

موشی: من نمیخوام تو دایینگ دِت* بشی. به مامی اِژیاژ* دارم. نمیتونم بدون تو باشم.

من: چرا به مامی احتیاج داری؟

موشی: همه ی کیدز* ها به مامی اژیاژ دارن.

من: چرا؟

موشی: چون باید دو تا پرنت* کار کنن تا فَمیلی* پول داشته باشه و شاپینگ* هاش رو بکنه. با یک پَرِنت که کردیت
کاردهامون، پولِ زیاد نداره.

من: آهان. متوجه شدم.

*****

 خودم این توضیحات رو در مورد کار کردنم بهش داده ام. وقت هایی که آه و ناله میکرده که چرا تو میری به کار و نرو به کار و از این حرفها، عین همون جمله ای که بالا گفت، بهش گفتم. فکر نمیکردم که فلسفه ی وجودیم بشه.  دیشب که حرفهاش یادم اومده بود، از خودم پرسیدم که آیا واقعا فقط کار میکنم که پول در بیارم. البته کار میکنم که پول در بیارم ولی این تنها دلیلش نیست. کار میکنم تا زندگی اجتماعی داشته باشم. کار میکنم تا برای جامعه مفید باشم. کار میکنم تا از درسی که خوندم استفاده کنم. کار میکنم چون بودن با آدمها رو دوست دارم و موندن در خونه رو دوست ندارم. کار کردن بخش هایی از وجودم رو ارضا میکنه که در خونه بهشون دست نمیخوره. حتما اینها رو هم میتونستم با زبونی مناسب براش توضیح بدم. چرا وقتی موشی پرسید "برای چی باید کار کنی"، ساده ترین جواب رو بهش دادم و خودم رو تا حد ماشین پول سازی پایین آوردم. منی که اینقدر حرفم براش وحی منزل بوده که از جمله ام یک واو هم جا نمیندازه، چرا جواب درست تر و بهتری ندادم.  هان؟

*******

‏* بمیری
* dying death
‏* احتیاج. ‏
* kids
* parent
* family
* shopping