آدم هایی هستند که هر وقت بهشون نزدیک بشی، برای تو آغوشی باز میکنند و فضایی بهت میدن. فضایی که در اون احساس امنیت بکنی، پذیرفته باشی همونطور که هستی، نقد و کنایه ای نیست، گوشی باز برای شنیدنت هست، باز از اون نوعی که هیچ قضاوت و پبشداوری نداره، دستی که نه اونقدر نزدیکه که لهت میکنه و  نه اونقدر باز که رهات کنه و نگاهی با مهربانی و پشتیبانی. احتیاچ نداری کس خاصی باشی یا کار خاصی بکنی که این رفتار رو باهات بکنن. اینها مثل خورشید هستند. همیشه به همه می تابند....

این آدم ها کم هستند. یعنی شانس اینکه یکی از اینها رو در زندگیت از نزدیک ملاقات کنی زیاد نیست. شانس اینکه باهاشون ارتباط نزدیک داشته باشه دیگه کمتر. من از اون خیلی خوش شانس ها بودم که با یکی از این آدم ها همکار شدم. میدونم که این اتفاق خوب مسبولیت هم آورده. به خودم میگم که تو که الگویی داری، خودت هم نمونه  شو. نسخه ای دیگری شو و تو هم مهربانی را، اینچنین درخشان، بتابان.

من میدانم و خدای من که چقدر از نعمت داشتن این همراه و معلم خوب سپاسگزارم و براش دعا میکنم