شکوفه های گیلای های پارک تورنتو، هر سال یکی از دیدنی های زیبای این شهر در اوایل ماه می بودند. امسال جابجایی از زمستان به بهار درست انجام نشد. هوا چندین بار سرد و گرم شد. در خبرها شنیدیم که این سرد و گرم شدن باعث شده که درختهای گیلاس امسال شکوفه نکنن. بعضی از درختها شکوفه داده اند ولی بیشترشون مرحله شکوفه دادن را رد کردن و صاف به برگ رسیدن. برای همین، امسال بجای دریای شکوفه که دیدنش نفس آدم رو میگرفت، 

نقطه به نقطه درختهایی با شکوفه هستند. اونقدر کم، که سایت پارک، هر روز میشمردشون.

امروز که در خیابون راه میرفتم و به همه شکوفه ها و جوانه ها و لاله ها و گلهای تازه از خاک سر برآورده نگاه میکردم فکر میکردم به اون درختها. اینکه چطور بعضی هاشون با وجود همه سرد و گرمی ها، هنوز راه خودشون رو رفتن و شکوفه دادن. کاش میشد باهاشون حرف زد و ازشون پرسید. سر سختی بود یا تسلیم یا ذکاوت که گل کرد؟ ما هر سال به دیدنشون نمیریم. چند باری رفتیم. امسال اما باید رفت. دوست دارم که این درختها را از نزدیک ببینم و بهشون سلام کنم. لمسشون کنم. شاید جواب سوالم رو گرفتم.

اگر سهراب بود، حتما میتونست جواب این سوال رو بگیره:

 "من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گل‌ها را می‌گیرم
آشنا هستم با، سرنوشت تر آب ، عادت سبز درخت..."