حضور دوباره در يک رويا

بابايی، همه ی عکسهای عروسيمون رو دوباره چاپ کرد. ه

.

ديشب، بعد از ساکت شدن خانه،تا پاسی از شب، با هم، مشغول ديدنشون بوديم و مقايسه ی اونروز و امروز خودمون که چه جوون بوديم. مدت طولانی به عکسها نگاه کردم و نگاه کردم و نگاه کردم تا خودم رو توشون پيدا کنم. خودِ خودم رو. نه خودِ تنم رو. بابايی عوض شده ولی هنوز در نگاه اول توی اون تصويرها پيداش ميکنی. از ديگران، فقط به دونفر، جدی، فکر کردم. به پدرم که ديگه نيست و فکرش، اگر در جای قرصی نباشم، بدجور منو ميپيچونه. مادر بزرگِ بابايی که هنوز هست و خدا باز هم برامون حفظش کنه. يادم اومد که شب عروسیمون هر وقت که از کنارش رد شديم، هردومون رو بوسيد. ه
در آغوش خواب بود که من موفق شدم، خودم رو باز در صحنه هايی از اون روز دوباره حس کنم. احساس عروس بودن، تک بودن، زيبا بودن، احساس اينکه همه بهت نگاه ميکنن و اينو ميدونی. احساس رسيدن به جايی که بدنبالش بودی. احساس گذشتن از مرحله ای. احساسی متفاوت. از اينکه جزيياتی را بخاطر آوردم لذت بردم. همه اش مثل خواب و رويا بنظر ميامد. حضور دوباره در آن رويا را دوست داشتم. و اون دختر و پسر جوان و پر آرزو را هم که در همه ی عکسها، جلوه گری ميکردند دوست داشتم.ه

خوب به ياد آوردم، خوابيدن همهمه ها و شلوغی های مهمونی، بستن درها روی همه و نگاه به تو. نه اولين نگاه اما نگاهی متفاوت. احساس سبک و نرمِ آغاز. آغازی که آسان نبود اما ادامه يافت تا امروز. با تو!ا

.

چه خوبه لحظه های نادری که پرده ی کلفت مشغله های روزمره را کنار بزنم و تو را پيدا کنم.ه

.
پ ن

گنجشکک امروز مياد و بيتابِ ديدنشم. دلتنگ جيک جيک های شاد و سرخوشش. در تمامِ دو شب گذشته، نبودنش، گوشه ايی از دلم رو تنگ کرده بود.ه